برف تا کمر در تاریکی نشسته

پله های این آپارتمان به جهانی متروک می رسد
کلید می اندازم قفل می چرخد
به خانه تنها در خویش فرو رفته سلام می دهم

پنجره ای در گودی کتف هایم باز می شود
رو به آسمان جنوب تهران
رو به پروازهای خارجی که در باند فرودگاه مهرآباد می نشیند

پله های زیادی در من ساخته است
می رود بالا بالاتر می رود
بر بلندی ناقوس کلیسایی در شهری قدیمی
دست بر پیشانی می گذارد 
از آن دورها مرا در طاقی پنجره ام می پاید

می دانم هجی کردن به پارسی نمی داند
تا از همین فاصله دور دوستت دارم را لب خوانی کنم.