HOMEBODY/ KABUL

|     آنتونی روبرت کوشنر در 16 ژوئیه 1956 در نیویورک متولد شد. کوشنر کودکی را در یکی از محله‌های لیک‌چارلز لوییزیانا گذراند. او در سال 1974 برای ادامۀ تحصیل به نیویورک بازگشت و به دانشگاه کلمبیا رفت و آنجا در رشتۀ مطالعات قرون وسطی درس خواند. سپس به مدرسۀ هنر تیش دانشگاه نیویورک رفت و در 1984 فارغ‌التحصیل شد. او مدارک افتخاری متعددی گرفته است؛ از جمله از دانشکدۀ کلمبیا شیکاگو در سال 2003، دکترای افتخاری دانشگاه برندایس در سال 2006، دکترای افتخاری از دانشگاه ایالتی نیوریورک و...

او در سال‌های 1978 تا 1981 دو اثر از خودش و دو نمایشنامه از شکسپیر را کارگردانی  اجرا کرد. او از همان ابتدای کار نمایشنامه‌نویسی از تئاتر اپیک برشت و رئالیسم امریکایی تأثیر بسیاری گرفت. مشهورترین نمایشنامۀ او فرشتگان در امریکا است که برای آن جایزۀ پولیتزر و جایزۀ تونی را برد و بر اساس آن مجموعه‌ای تلویزیونی نیز ساخته شد. اسلاوها!، هوم‌بادی/کابل، اتاق روشنی که روزش می‌خوانند از نمایشنامه‌های دیگر کوشنر است. از اوایل دهۀ 2000، کوشنر به نوشتن فیلمنامه رو آورد. او در سال 2005 فیلمنامۀ مونیخ را با همکاری اریک راث نوشت. همچنین در سال 2011 فیلمنامۀ لینکلن را نوشت.

|     خاطره کردکریمی سال 1369 در تهران متولد شد.

کردکریمی لیسانس خود را در رشتۀ فیزیک از دانشگاه الزهرا گرفت. تاکنون نمایشنامه‌های چاقوی بزرگ و در انتظار لفتی، برخیزید و بخوانید، هوم‌بادی/کابل و مجموعه‌جستار البته که عصبانی هستم با ترجمۀ او منتشر شده است.

|      از خلال تک‌گویی گنگ و پر افت‌وخیر هوم‌بادی، زنی در آستانۀ فروپاشیِ عصبی که باور دارد «همۀ تماس‌های جسمانی تباه می‌کنند»، تاریخ کشوری مرور می‌شود که از بدو تأسیس گرفتار آشوب و بلا و تعصب بوده؛ افغانستان. صحبت از این کشور ابزاری می‌شود برای طرحِ احتمال ناپدید شدنِ خود او؛ گریز از روابط عذاب‌آور خانوادگی‌اش؛ گریز از زبانی که هم او را بیان و هم منزوی‌اش می‌کند. می‌بینیش که آشپزخانۀ خانۀ انگلیسی‌اش را ترک می‌کند و به جهانِ افغانستان قدم می‌گذارد. ردش را در خیابان‌های کابل گم می‌کنیم و بعد، می‌مانیم با همسر و دخترش که چون ما، پی او به افغانستان آمده‌اند. پیدا کردن این زن غربی، گردشگری که در افغانستان گم شده، ما را به مواجهه با تمام باورهایی می‌کشاند که جامعۀ افغانستان را شکل می‌دهند.

|    تونی کوشنر، با نام کامل آنتونی روبرت کوشنر، متولد 1956 نیویورک است. نمایشنامه‌نویسی را در دهۀ هشتاد میلادی آغاز کرد و از همان ابتدا از تئاتر اپیک برشت و رئالیسم آمریکایی تأثیر بسیاری گرفت. امید به احیای تئاتر اپیک کوشنر واداشت اشکال پیشین را با عواطق پست‌مدرنیستیِ خود در هم آمیزد و ترکیبی حاصل کند که می‌توان نام «تاریخ‌نگاریِ دراماتیک» بر آن گذاشت. او در آثارش تکامل فرهنگیِ بشر را از زاویۀ فعالیت‌های سیاسی، اعتقادات مذهبی و آرمان‌های نئوسوسیالیستی روایت می‌کند. شاید بتوان اشتیاق کوشنر به استفاده از صحنه به‌مثابه ابزاری برای پیش کشیدن جدال‌های سیاسی‌ـ‌اجتماعی و همین‌طور توجه ویژه به نقش فعال مخاطب در فرآیند اجرا را وجوه اشتراک او با برشت دانست.

رژیم دورگه رژیمی اقتدارگرا در برهه­‌ی تاریخی جدیدی است. ما تفاوت بین رژیم­‌های اقتدارگرا و رژیم­‌های تمامیت­‌خواه را می‌­دانیم: رژیم تمامیت‌خواه خواستار مشارکت است: اگر در راهپیمایی­‌های رژیم شرکت نکنید و سرودهایش را نخوانید، شهروند وفاداری نیستید. از سوی دیگر، رژیم اقتدارگر سعی می کند اتباع خود را به خانه­‌نشینی ترغیب کند. هرکسی که با انرژی بیش از حدی در راهپیمایی شرکت کند یا سرودها را بیش از حد بلند بخواند، صرف نظر از محتوای ایدئولوژیک‌ سرودها و سمت و سوی راهپیمایی مشکوک است.

.

.

.

قدرت های غربی بر اساس این فرض که پوتین را می‌­توان برای تغییر رفتار کشورش تحت فشار قرار داد، تحریم ها را گام به گام اعمال می کردند تا از رساندن آسیب بیشتر به اقتصاد روسیه خودداری کنند. ولی برای روسیه ایی که باور داشت در جنگ با امریکاست، این افزایش تدریجی فشار به معنای تشدید جنگ بود. در پایان تابستان، پوتین نیز با وضع تحریم‌هایی واکنش نشان داد: روسیه واردات مواد خوراکی را از کشورهای غربی ممنوع کرد.رسانه های کرملین تخمین می‌زدند که این ممنوعیت بر 9 میلیارد دلار کالا اعمال می‌­شود.پیام این ممنوعیت این بود که کشورهای خارجی متخاصم این مقدار پول از دست می‌­دهند در حالیکه تولید­کنندگان روس مواد خوراکی سود می‌­برند.

آنچه واقعا رخ داد این بود که قیمت مواد خوراکی ظرف یک­ماه ده درصد گران شد و در همان حال طیف محصولات خوراکی که در فروشگاه­‌ها موجود بود به شدت کاهش یافت...

روسیه دوباره به جایی تبدیل شد که در آن مواد خوراکی بهترین هدیه بود.