لیلا، دختری کوچک، پنج سال پیش در یک مرکز تجاری در شهر لس‌آنجلس ناپدید می‌شود و پدر و مادرش زندگی خود را می‌بازند. پنج سال بعد، در همان مرکز تجاری، درست روز و ساعت گم‌شدنش پیدا می‌شود.

زنده است، اما غرق در سکوتی مبهم...

چطوری مغزمان به باد فنا می‌رود؟ حاضرید با هم چند دلیلش را مرور کنیم؟ خشم، افسردگی، اضطراب، دلشوره‌، اندوه ناشی از فقدان نزدیکان، مصرف مواد، الگوهای رفتاری دیوانه‌وار، انتخاب‌ها و دوستی‌های احمقانه. یا مثلاً به گفتۀ‌ یکی از رفقایم: «بله دیگر، یکی از آن شنبه‌های کوفتی همیشگی.» بیشتر مواردی که به آن‌ها نام مشکلات ذهنی داده‌ایم، در عمل قاطی پاطی شدن عملکرد شیمیایی مغز است. و بیشتر این‌ها برآمده از وقایع دل‌آشوب و هولناکی است که در زندگی گرفتارشان هستیم. عادت کرده‌ایم که گناه این همه اضطراب و درد و شیوۀ پاسخ خودمان به این حالات را به گردن ژن‌های بدبختمان بیندازیم. ولی یافته‌های تازه‌ترین مطالعات نشان می‌دهند که از میان آدم‌های گرفتار در این معضلات تنها دو تا پنج درصدشان ژن‌های معیوبی در بدن دارند. این شد که فهمیدیم دلیل مشکلات ما خیلی بیشتر از آنکه فکرش را بکنیم به همان محیط زندگی و شیوۀ برخوردمان با آن برمی‌گردد.