کاپوشینسکی در تمام عمر در اشتیاق سفر می سوخت و مشتاق بود که دقیقا به همان جاهایی سفر کند که جهانگرد معمولی لذت طلب از رفتن به آن ابا داشت .آن چه او را به جلو سوق داد عطش سیراب نشدنی اش به نوع بشر بود. در تمام طول عمر می خواست جست و جو کند.جست و جو و نه انجام وظیفه او فراتر از همه چیز به دنبال خیر عمومی بشر بود.امید ما کجا نهفته است؟شاید در کرامت ما همان کرامت ساده ای که همه جا هدف سرکوبگران است. و برای این انسان فروتن که شاهد برجسته دوران ماست طنین سنگ نبشته ای به گوش می رسد: ما که نور خورشید احاطه مان کرده است در ظلمت ایستاده ایم.

سینا دادخواه اولین رمانش یوسف­ آباد خیابانِ سی و سوم را در نیمه ­ی دوم دهه­ ی هشتاد منتشر کرد، رمانی که با بازتاب­های فراوانی روبه ‏رو شد. رمانِ دومش زیباتر ادامه­ ی روند کار اول بود، و سومین رمانش شاهراه دغدغه­ های او را در سطح و ساختاری متفاوت­ تر به نمایش گذاشته است. شاهراه روایت پسر بودن است در تهرانِ سال­های اخیر. در بابِ پرسه زدن در شهر و درکِ رازها و خاطراتِ گذشته ‏ای نه­ چندان دور. رمان درباره­ ی پسری است جوان که مدام گذشته­ ی خود را به یاد می­آورد. گذشته ­ای که بخشی از آن با پدری خاص گره خورده و البته مکان‏هایی که او آن­ها را دوست داشته است. دادخواه در روایتی بی ­وقفه، پیش‏رونده و مملو از تکه ­های ریز و درشتِ داستانی، پازلی با قطعاتِ فراوان ساخته که باید تکمیل شود. خواننده­ ی شاهراه با رمانی قصه ­گو و شهری روبه ‏روست که تلاش می­کند از دلِ مکان­ها حافظه­ ی یک دورانِ مملو از تغییر را بازیابی کند؛ حافظه­ ی دو دهه­ ی گذشته شاید. و این میان پسر گره می­خورد در برخوردهایش با شهر، آزادی­ ای که در پرسه­ زنی­ های جسمی و ذهنی ­اش می­سازد تا به رهایی برسد. و سؤال این‏جاست که آیا رستگار خواهد شد؟ تازه ­ترین رمانِ دادخواه راوی جست‏ وجوی زمانی است «گم­شده». دعوت به تماشای رنگ­هایی که مدام در فضا دورتر می­شوند. عیشِ زیستن و خون داشتن...

حیات از حیات تغذیه می‌کند و هیچ چاره‌ی دیگری نیست. حیات کوره‌اش را به سوزاندن حیات روشن می‌سازد: آن هم نه حیاتِ عام بلکه حیات شخصی، حیات یکتا و تکرارنیافتنی هر فرد. وقتی هم هیچ‌چیز باقی نمانده باشد تا در شعله‌ها بیفکنندش، آتش خاموش می‌شود. با این‌همه... این سرنوشت یک تن از نوع بشر نیست. دیگران هم هستند، دیگرانی بس انبوه و پرشمار که هر کدام حیات خودش را می‌زید و درمی‌گذرد. نجوایی که شنیده بود، آن نجوای بسیار بعید، یا آن‌که بسیار کوچک، صدایی ناچیز، مثل صدایی از خانه‌ی عروسک، چیزی که دریافتنش میکروسکوپ می‌طلبد، پیامی از مکانی دیگر با خود می‌آورد.

مطالعات کمتر نویسنده‏ای به اندازه‏ی سزار آیرا گسترده بوده است. آیرا چند زبان می‏داند، دوره‏های گوناگون ادبیات را استادانه می‏شناسد و آثاری پخته درباره‏ی موضوعات معاصر آفریده که میان منتقدان و مخاطبان طرف‏دار فراوان یافته است.