در قرآن، اسمِ بعضی پیامبران آمده است؛ اسمِ بعضی غیرپیامبران هم، چه صالح و چه طالح آمده است... صلحا عاشقِ حضرتِ باری هستند... اما حضرتِ حق، بعضی را خودش هم عاشق است... عاشقیِ خدا توفیر دارد با عاشقیِ ما... خدا عاشقی است که حتی دوست ندارد، اسمِ معشوقش را کسی بداند... به او می گوید، رجل! همین... مرد!... همین... می فرماید و جاءمن اقصی المدینه رجل یسعی... جای دیگر می فرماید و جاءرجل من اقصی المدینه یسعی، یعنی این دو تا رجل با هم فرق می کنند... یکی می آید موسای نبی را نجات می دهد... قوم بنی اسرائیل را در اصل نجات می دهد...

دیگری هم قومی را از عذات نجات می دهد... اسم ش چیست؟ اسم شان چیست؟ نمی دانیم... رجل است...

 

رمان پیش رو ادامه ی رمان های من پیش از تو و پس از تو است این رمان سه جلدی داستان دختری است به اسم لویزا الیزابت کلارک در جلد حاضر لویزا برای کار و زندگی به نیویورک مهاجرت می کند و به عنوان خدمتکار و دستیار جدید در خانه ی خانم ثروتمندی به نام لونارد کاپینک مشغول به کار می شود او که کیلومتر ها با دوستش سام و خانواده اش فاصله دارد با خانواده و آدم های جدید و ثروتمند نیویورکی آشنا می شود و دست سرنوشت اتفاقات عجیبی بر سر راهش قرار می دهد که یکی از آن ها آشنایی با فردی به اسم جاش است کسی که دختر را یاد عشق قدیمی اش ویلیام می اندازد حالا او باید تصمیم بگیرد و انتخاب کند یک انتخاب سخت گزیده ای از کتاب سام آن روز به نیویورک پرواز می کرد و تا دوشنبه شب می ماند برای خودمان هتلی در حوالی میدان تایمز رزرو کرده بود با توجه به حرف انگس که به من گفته بود نباید از هم جدا می شدیم من ازش درخواست کردم که اگر می شود بعد از ظهر را بهم مرخصی بدهد لحنش وقتی گفت شاید به نظرم مثبت آمد اگرچه کاملا حس می کردم از این که سام آخرهفته آنجاست دلخور است با این همه من جست و خیز کنان با ساک آخرهفته ام پیاده تا ایستگاه پن رفتم سپس با ترن هوایی خودم را به فرودگاه جان اف کندی رساندم کمی زودتر از موقع به فرودگاه رسیدم و از این که قرار بود سام را ببینم سخت ذوق زده بودم.

...چنین کسی نه نیاز دارد که عبوس باشد و نه تباه و درهم‌شکسته، بلکه فقط نباید زاهد و سانیاسی (گوشه‌نشین) باشد. او با " استخوان‌های پرتوان بر زمین استوار" می‌ایستد، او با تمام قدرت به زندگی آری می‌گوید، او با شجاعت زیستن، تمام رنج‌ها و مرارت‌های زندگی را به جان می‌خرد؛ و فلسفه‌اش وی را تا بدانجا کشانده که مرگ را با بی‌تفاوتی، سوار بر بال‌های زمان چون نمودی دروغین و شبحی ناتوان در نزدیکی خود می‌نگرد، شبحی که نمی‌تواند هیچ چیزی را به هراس افکند، زیرا فرد یاد شده نیک می‌داند که فقط "اکنون" در هیات لحظه‌ی حاضر برای او هستی دارد ...