سرطان جن

درباره کتاب:

 

جان داستان هر مملکتی از روایت‌های زبانی آغاز می‌شود و مملکتی که روایت‌های زبانی‌اش، در هر عصری به فراخور همان عصر مکتوب نشده‌ باشد، ادبیات داستانی‌اش جان ندارد. هنوز هم اگر پدربزرگی، مادربزرگی، عزیز سالخورده‌ای برای نوه‌هایش، کوچک‌ترهایش از آل بگوید، از جن بگوید این کوچک‌ترها پلک نمی‌زنند، گوش می‌سپارند به فانتزی سیاهی جذاب‌تر از ” هری پاتر“ ها و ” ارباب حلقه‌ها“‌ و... حالا که دیگر بزرگ‌ترها داستان نمی‌گویند و اگر بگویند کوچک‌تر حوصله‌ی شنیدن ندارد تکلیف چه می‌شود؟ نه این‌که اولین نویسنده‌ای باشم که به فکر نوشتن داستان از این دست‌مایه‌های وحشت ادبیات داستانی ایرانی افتاده ‌باشم، نه. به فکر تغییر مختصات‌شان افتادم تا همه‌جا یک‌شکل نباشند که نشوند دروغی که آن‌قدر یک‌شکل گفته‌ شد که همه باورش کردند. من میراث‌دار بودم و میراث‌ام روایت‌های زبانی گذشتگان... (رامبد خانلری)