بوی خوش تاریکی

کافی است انکار کنی. کسی قرار نیست محاکمه شود. اما گاهی که استخوان‌هات از درد روزمرگی و تفکرات حاشیه‌ای تیر کشید، باز کردن شیارهای زخمی و دمل چرکین روح، حتی انزوا را برایت ترسناک می‌کند، و چیزی که از آن فرار می‌کنی جز زبانی نیست که با آن می‌اندیشی یا تصور می‌کنی، و همین ادبیاتی است که یا همه چیز است یا هیچ چیز.بوی خوش تاریکی حکایت زندگی پنهان اجنه و دیوان نیست، بلکه روایت زندگی درونی فرد است روان پریش که فرافکنی‌های ذهن بیمار او آرکی تایپ‌های (زوایای ناخودآگاه) جمعی قومش را بر ملا می‌کند.نویسنده در قالب رمانی متفاوت، و با نگاه و زبانی خاص خود، دنیایی پیش روی ما می‌گشاید پر از رمز و راز.