حدیث نفس 1

درباره کتاب:

نوشتن به زندگی شور و روشنی می بخشد. علت اصلی نوشتن، بیشتر آن است که نویسنده نمی تواند ننویسد. این خاطره های رسته از فراموشی که سالیان سال در کنه ذهن من خفته بود، در پیرسالی به خلجان درآمد و خود خود را نویساند. نوشتن در این حال بیشتر گوش دادن بود تا سخن گفتن و دستاورد هم، چنان که خواهید دید، یکسره مکاشفه است و بدون موعظه و مبالغه. نویسنده به جای آن که چیزی بیندیشد، درباره چیزی که می اندیشد می نویسد. ندانسته ای به قلم نیامده، اما دانسته ها هم، به دلایل آشکار، همه به قلم ننشسته ـ که جای تأسف است. آن چه نوشته شده، به هر صورت، در هشتادوچند سال عمر بر نویسنده گذشته است، و ای بسا که او در این بازنگری به گذشته، ناخودآگاه می خواسته خود را بهتر بشناسد... مگر نه که آفتاب به لب بام رسیده؟