تراژی کمدی

مجموعه‌ی مکتب‌ها، سبک‌ها و اصطلاح‌های ادبی و هنری که این کتاب یکی از آن‌هاست دربرگیرنده‌ی حدود سی کتاب مستقل از هم است که از میان کتاب‌های مجموعه‌ی The Critical Idiom برگزیده شده‌اند. این کتاب‌ها به مقوله‌های گوناگونی می‌پردازند: برخی به نهضت‌ها و جنبش‌ها و مکتب‌های ادبی، برخی به انواع ادبی و برخی به ویژگی‌های سبکی و مانند این‌ها.

تراژی‌کمدی در قرن بیستم شکل غالب نمایش شده است. ما اکنون ژانرهایی از قبیل کمدی سیاه، کمدی تهدید، و لوده‌بازی وحشیانه را هنجارهایی نمایشی می‌شناسیم. هرچه در تاریخ تئاتر عقب‌تر می‌رویم مرز بین تراژدی و کمدی پررنگ‌تر می‌شود. بااین‌حال آن‌ها همیشه دو وجه مکمل یکدیگر بوده‌اند که تئاتر را می‌آفریند. تراژدی با احساسات ما بازی می‌کند؛ ما را درگیر می‌کند و همدلی ما را با قهرمان اقتضا می‌کند. کمدی به عقل ما متوسل می‌شود؛ انتقادی نگاه می‌کنیم و به قربـانی می‌خنـدیم. ازایـن‌رو کمـدی را می‌تـوان جدی‌تر از تراژدی پنداشت، زیرا با نیروی بیشتری می‌تواند نگاه متعارف مخاطب را مختل کند، حال آنکه تراژدی ــ تراژدی‌ای که ارسطو قبولش دارد ــ پالایش می‌کند و به ما به گفته‌ی میلتون «پس از آنکه همه‌ی احساساتمان را خرج کردیم آرامش فکری می‌بخشد.»