آرام در سایه

مجموعه‌داستانی به قلم منیرالدین بیروتی است. این کتاب در سال 1394 منتشر شد. منیرالدین بیروتی نویسنده‌ی معاصر ایرانی است. او در سال 1349 در بغداد به دنیا آمد. بیروتی اولین داستان‌ کوتاهش را در سال 1376 در مجله‌ی آدینه منتشر کرد و دو بار موفق به دریافت جایزه‌ی هوشنگ گلشیری برای دو کتاب «تک‌خشت» و «چهار درد» شد. تاکنون از او چهار مجموعه‌داستان و چهار رمان منتشر شده است. رمان چهار درد، اولین رمان او، غیرمجاز تشخیص داده شده و تاکنون تجدید چاپ نشده است.

بیروتی نویسنده‌ای دغدغه‌مند است. او آثارش را در ژانر رئالیسم اجتماعی می‌نویسد و معضلات جامعه را در داستان‌هایش منعکس می‌کند. او از مردم عادی می‌نویسد. مردمی که هر روز در خیابان با آن‌ها مواجه می‌شویم و حتی متوجه‌شان نیستیم. بیروتی از قلمش استفاده می‌کند تا صدای مردمی شود که از خود تریبونی ندارند.

کتاب آرام در سایه شامل شانزده داستان کوتاه است. «نرد و ناقوس»، «موج و مار»، «کاش بهروز نخواند» و «جای گلوله» چند عنوان از داستان‌های این مجموعه‌داستان 259 صفحه‌ای‌اند. داستان‌های این مجموعه در زمان حال اتفاق می‌افتند و تنها یکی دو داستان در فضایی قدیمی نوشته شده‌اند. این داستان‌ها در پایتخت پردود و شلوغ روایت می‌شوند. شخصیت‌های این داستان‌ها در تهران خاکستری زندگی می‌کنند، اما خاکستری این شهر هنوز به آنان سرایت نکرده است. آن‌ها زنده‌اند و شوق زندگی در وجودشان جریان دارد. دل‌مشغولی دارند و مثل همه‌ی ما نسبت به حال و آینده در سردرگمی شدیدی به سر می‌برند. این شخصیت‌ها در نگاه اول دور از هم به نظر می‌رسند، اما اگر کمی دقت کنید، متوجه می‌شوید که دردی مشترک تمام آن‌ها را به هم متصل کرده است.