آنچه با خود حمل می کردند

درباره کتاب:

وقوع جنگ همیشه و در هر حالتی اجتناب ناپذیر است. به هر حال رخ می دهد و با خود رعب و وحشت و نیستی و آوارگی می آورد. رمان «آنچه با خود حمل می کردند» گونه ای از داستان است که واقعیت و خیال با هم پیوند می خورد و در آن تصویری از واقعیت جنگ به طور کلی روایت می شود...

ستوان یکم «جیمی کراس» با خود نامه هایی حمل می کرد از دختری به نام «مارتا»، دانشجوی سال سوم کالج «ماونت سیبسچن در نیوجرزی». نامه ها عاشقانه نبودند ولی ستوان کراس امیدوار بود و نامه ها را تا کرده بود و درون پلاستیکی در ته کوله پشتی اش نگهداری می کرد. عصرها دیر وقت، پس از راهپیمایی روزانه و کندن سنگر، دست ها را با آب قمقمه می شست، نامه ها را بیرون می آورد و با نوک انگشت نگه می داشت و آخرین ساعت روشنایی را به خیالپردازی می گذراند. در خیال خود سفرهای اردویی عاشقانه ای به کوهستان وایت در نیوهمپشر تجسم می کرد. گاهی هم لبة چسب دار پاکت را که لابد جای زبان نویسنده بر آن مانده بود با زبان لمس می کرد. بیش از هر چیز دلش می خواست که مارتا همان طور که او دوستش داشت دوستش بدارد، ولی لحن نامه ها بیشتر دوستانه بود و در آن ها از عشق خبری نبود.»

«تیم اوبراین» در این اثر، ضرباهنگ های نبض مانند و مخاطره های عصب خردکن جنگ را به نحوی تصویر می کند که در صدر فهرست بهترین آثاری جا می گیرد که در باره هر جنگی نوشته شده است. روایت در این کتاب در مدارهایی دایره شکل می چرخد، و بازگویی رویدادها، رقص خاطره را در ذهن خواننده شکل می دهد:

«آنچه حمل می کردند بیشتر به نیازهایشان بستگی داشت. این نیازها یا نیمه نیازها عبارت بودند از قوطی بازکن، چاقوهای جیبی، قرص های الکل جامد، ساعت مچی، کارت شناسایی، مواد دورکننده حشره و... .»  واشینگتن پست درباره این کتاب می نویسد: «ترس و عشق و نفرت و بی رحمی و شفقت چنان زنده در این کتاب تصویر شده اند که مرد می خواهد که با خواندن آن دنبال دستمال نگردد.»