یکصد و ده نامه از دو سیمین

این کتاب شامل نامه‌هایی است که سیمین دانشور و سیمین بهبهانی به منصور اوجی نوشته‌اند.

نامه‌هایی که مثل تمامی نامه‌های مشاهیر، صرفا جنبه شخصی و خصوصی ندارند و تاریخی را در خود حمل می‌کنند؛ تاریخ یک دوره را با تمام فرازونشیب‌هایش. با خواندن این نامه‌ها ضمن شناخت بهتر نویسندگان آن‌ها، تصویری به دست می‌آوریم از روزگاری که این نامه‌ها در آن نوشته شده‌اند.

در این نامه‌ها از احوال دیگر اصحاب ادبیات در آن روزگار مطلع می‌شویم و از اوضاع نشریات ادبی و همچنین از دیدگاه‌های نویسندگان نامه‌ها درباره آثار معاصران که این مورد اخیر البته در نامه‌های سیمین دانشور مشهودتر است.

بخشی از نامه‌ها نیز به بحث‌هایی خواندنی پیرامون ادبیات اختصاص دارند، ازجمله بحث‌هایی پیرامون شعر کلاسیک ایران، ادبیات غرب و مقایسه آن با ادبیات ایران و اینکه ادبیات معاصر به چه راهی رفته و می‌رود. از محتوای نامه‌ها چنین برمی‌آید که منصور اوجی به بیشتر نامه‌هایی که به هر دو سیمین می‌نوشته، شعری را هم ضمیمه می‌کرده و صحبت درباره شعرهای اوجی هم از جمله موضوعاتی است که در این نامه‌ها طرح شده، ضمن اینکه مقاله‌هایی از سیمین دانشور و سیمین بهبهانی درباره شعرهای اوجی هم بخشی از این کتاب است؛ اما اولین نامه کتاب، نامه‌ای کوتاه است از جلال آل‌احمد به منصور اوجی که آل‌احمد در آن اشاره‌ای کرده است به مقاله‌ای که درباره صمد بهرنگی نوشته بوده است و به دلیل اهمیت این اشاره، اوجی این نامه را در آغاز کتاب آورده است و در پایان کتاب هم شعرهایی آمده که اوجی در اندوه یاد جلال آل‌احمد، سیمین دانشور و سیمین بهبهانی سروده است.

کتاب «یکصد و ده نامه از دو سیمین» مقدمه‌ای از منصور اوجی دارد که در بخشی از آن به سابقه آشنایی و نامه‌نگاری‌های او با دو سیمین، خاطراتی از آن‌ها و ویژگی‌های نامه‌های هرکدام‌شان اشاره شده است؛ بیشتر نامه‌های این کتاب در دهه ٦٠ نوشته شده‌اند.

منصور اوجی متولد ۱۳۱۶ در شیراز، از شاعران معاصر ایران است که هم اکنون در زادگاهش زندگی می‌کند؛ او در رشته فلسفه از دانشگاه تهران موفق به کسب مدرک لیسانس شد و پس از آن در رشته علوم تربیتی از دانشسرای عالی تهران مدرک فوق لیسانسش را کسب کرد؛ این در حالیست که اوجی پس از آنکه به زادگاهش بازگشت بار دیگر به دانشگاه شیراز رفت و مدرک لیسانس زبان و ادبیات انگلیسی را هم گرفت.