در فاصله دو نقطه...

خیلی از ما ایران درودی را با نقاشی‌هایش می‌شناسیم. یکی از مشهورترین نقاشان معاصر ایران. او کسی بود که موزه هنرهای معاصر در نتیجه پیشنهاد او به فرح دیبا، ساخته شد. تنها هنرمندی که در تاریخ 44 ساله موزه هنرهای معاصر تا امروز، در نمایشگاهی، همه سالن‌های موزه، به آثار یک هنرمند اختصاص داشت و بیش از 200 اثر از ایران درودی در آن به نمایش گذاشته شد. 64 نمایشگاه انفرادی و بیش از 250 نمایشگاه گروهی نقاشی در ایران و بسیاری از کشورهای دیگر از جمله آمریکا، فرانسه، مکزیک، ژاپن، ایتالیا، بلژیک، سوییس، کانادا، آلمان، استرالیا، موناکو، امارات برگزار کرد. 

او فارغ التحصیل دانشکده عالی هنرهای زیبای پاریس (بوزار) بود. دوره ویترای را در آکادمی سلطنتی بروکسل گذرانده بود و تاریخ هنر را در مدرسه لوور پاریس فراگرفته بود. همینطور برای گذراندن دوره کارگردانی و تولید برنامه‌های تلویزیونی به انستیتوی RCA نیویورک رفت.

به غیر از نقاشی، تهیه کنندگی و کارگردانی بیشتر از 80 فیلم مستند درباره هنرمندان ایران و جهان را به عهده داشت. در برنامه‌ای با عنوان "شناسایی هنر" که از تلویزیون ملی ایران پخش می‌شد. فیلم مستند جشنواره بیناله ونیز را ساخت. در سال‌های 49 تا 51 به دعوت دانشجویان، در دانشگاه آریامهر (صنعتی شریف) تاریخ هنر را درس می‌داد. 

اما ما می‌خواهیم به جنبه دیگری از هنر او بپردازیم. نویسندگی. در سال 1994، نمایشگاهی از آثار او در سازمان ملل در نیویورک برگزار می‌شود. بعد از پایان نمایشگاه، ایران دروردی به تنهایی تمام نقاشی‌هایش را جمع می‌کند و ساعت‌ها با بسته‌های بزرگ و سنگین، جلوی در خروجی سازمان ملل، منتظر تاکسی می‌ماند. این انتظار 3 ساعت طول می‌کشد. این فشار سنگین به دستش، باعث می‌شود که تا مدتی توان نقاشی کردن را نداشته باشد. به همین دلیل به نوشتن خاطرات رو می‎آورد. خاطراتی که در کمتر از 3 ماه نوشته می‌شود ولی ویرایش اون 3 سال طول می‌کشد. و در نهایت تبدیل به کتابی با عنوان "در فاصله دو نقطه" می‌شود. 

اپیزود اول پادکست نیم دانگ کتاب در مورد «در فاصله‌ی دو نقطه» است. برای آشنایی بیشتر در مورد کتاب این اپیزود را گوش کنید.