صنیعی در محله شاپور زندگی می‌کرد. در دبیرستان به تحصیل در رشتهٔ ادبی پرداخت و در دانشگاه در رشتهٔ روان‌شناسی تحصیل کرد. بعد از پایان تحصیلاتش، صنیعی دریک مؤسسهٔ حمایتی (مؤسسه تربیتی شهرداری) مشغول کار شد. پدر وی یکی از کارکنان وزارت امور اقتصاد ودارایی بود. وی هم‌اکنون دو فرزند دارد.

این نویسنده‌ که رمان «سهم من» او در سال 89 برنده‌ی جایزه‌ی «بوکاچو» در ایتالیا شده است، به خبرنگار ادبیات و نشر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: آخرین باری که رمانی برای چاپ به ارشاد سپردم، هشت سال پیش بود که رمانی با عنوان «آن‌ها که رفتند و آن‌ها که ماندند» نوشتم، ولی نهایتا و پس از پی‌گیری‌های زیاد، کتاب مجوز انتشار نگرفت. موضوع این کتاب درباره‌ی گسست خانوادها از هم بود و چون منتشر نشد، من نیز پس از این موضوع دیگر کتابی برای دریافت مجوز ندادم.

صنیعی با بیان این‌که رمان باید در زمان خود منتشر شود تا تأثیری در جامعه داشته باشد، اظهار کرد: مبحث نوشته‌های من در حوزه‌ی روان‌شناسی و مسائل اجتماعی است، بنابراین وقتی یک کتاب این مدت در ارشاد می‌ماند و اجازه‌ی چاپ پیدا نمی‌کند، داستان آن بیات می‌شود، چون پس از مدتی خود به خود مسائلی که در داستان مطرح شده، به دلیل اجتماعی بودنش لو می‌رود و بیات می‌شود.

او افزود: همین موضوع در طول این سال‌ها باعث شده که علاقه‌ای به چاپ کتاب نداشته باشم؛ البته می‌نویسم، ولی آن‌ها را برای چاپ ارائه نکرده‌ام.

صنیعی در ادامه درباره‌ی گرایشش به داستان‌نویسی به شیوه‌ی واقع‌گرا نیز توضیح داد: به شدت معتقدم اگر اثری برای مردم نوشته‌ می‌شود، باید از خود آن‌ها باشد، به همین دلیل همیشه سعی کرده‌ام نوشته‌هایم نمایش هنرمندی خودم نباشد. همواره تلاشم این بوده که مشکلات جامعه را بیان کنم تا شاید راه حلی برای برطرف کردن آن پیدا شود، بنابراین سعی کرده‌ام تخیلی ننویسم و بیش‌تر از اطرافم پیروی کنم.

به گزارش ایسنا، پرینوش صنیعی متولد سال 1328 تهران در محله شاپور است که به گفته‌ی خودش رمان «سهم من» او تا به حال به 21 زبان دنیا برگردانده شده است. رمان «پدر آن دیگری» و «رنج همبستگی» از دیگر رمان‌های منتشرشده‌ی این نویسنده است.