او همچنین ۲۵ تئاتر را نیز کارگردانی کرده است. عده‌ای او را در نمایش مبتکر سبک جدیدی به نام کمدی آزارنده (The Comedy of Menace)   می‌شناسند. سبکی که در آن قسمت اعظمی را بگو مگوهای شخصیت‌ها تشکیل می‌دهد که این خود بیانگرنگرانی‌ها و ترس‌های شخصیت‌ها است. ایشان در سال ۲۰۰۵ برنده جایزه نوبل ادبیات شد در حالی به زعم عده‌ای برنده شدن او دور از انتظار بود. این در حالی است که عده‌ای عقیده دارند که سویه سیاسی فعالیت‌های او نوبل را برایش به ارمغان آورده‌است که این نوع قضاوت به واقع بی‌انصافی  و در نظر نگرفتن سال‌های سال فعالیت هنری او می باشد. او حتی زمانی که حال جسمانی‌اش مساعد نبود دست از فعالیت‌های خود برنداشت، گواه این مدعا ناتوانی او برای حضور در مراسم دریافت جایزه‌اش در استکهلم سوئد بود. او به ناچار سخنرانی‌اش را ضبط کرد و برای آکادمی نوبل فرستاد که این سخنرانی در تاریخ ۷ دسامبر ۲۰۰۵ پخش شد.

علاوه بر جایزه نوبل سال ۲۰۰۵ ایشان جوایز دیگری را نیز از آن خود کرده‌اند. از جمله این جوایز می‌توان به جایزه شکسپیر(هامبورگ)، جایزه اروپایی ادبیات (وین)، جایزه پیراندلو(پارلمو)،جایزه بریتانیایی ادبیات دیوید کوهن، جایزه لورنس الیور و جایزه یک عمر دستاورد هنری به افتخار مولیر اشاره کرد. از دیگر آثار وی می توان به اتاق، بازگشتن به خانه، سرایدار، یکی برای جاده، زبان کوهستان، نظم نوین جهانی و چشم انداز اشاره کرد. برخی از آثار وی مثل، درد مختصر و بالابرغذا در ایران توسط نشر سبزان به انتشار رسیده است. اثر اخیر الذکر با ترجمه سارا خلیلی جهرمی  و با نام پیشخدمت گنگ توسط انتشارات آهنگ دیگر نیز به چاپ رسیده است. این نویسنده فعال انگلیسی در ۲۴ دسامبر ۲۰۰۸ بر اثر سرطان کبد دار فانی را وداع گفت.