عرق ریزان روح

اثر جمال میرصادقی است. داستان‌نویسی کاری دشوار است. نویسندگان مشهور پس از سال‌ها مطالعه، مشق کردن و دود چراغ خوردن، قصه‌هایشان قابلیت انتشار پیدا می‌کند. اما اغلب علاقه‌مندان داستان‌نویسی، توقع دارند یک‌شبه ره صدساله را پشت سر بگذارند؛ بدون آن‌که به تلاش‌ها و شکست‌های مشاهیر داستان‌نویسی توجه کنند. اساتید داستان‌نویسی در ایران نیز با چنین کسانی سر‌و‌کار دارند. افرادی که بدون توجه به سطح مطالعات و توانایی‌هایشان و درحالی‌که توانایی پروراندن داستان خود را ندارند، می‌خواهند کاری در حد مارکز، همینگوی یا استاین‌بک انجام ‌دهند که نتیجه‌ای جز سرخوردگی و ناامیدی به دنبال ندارد.

جمال میرصادقی، نویسنده‌ و مدرس پیشکسوت قصه‌نویسی که داستان‌نویسان زیادی در کلاس‌هایش شرکت کرده‌اند، کتاب عرق‌ریزان روح‌ (توصیه‌هایی به نویسندگان جوان) را به همین منظور نوشته است. او در این کتاب جستارهایی را ارائه کرده که مطالعه‌شان برای علاقه‌مندان و شیفتگان نویسندگی و قصه‌نویسان تازه‌کار مفید است. دوستداران نقد ادبی و حتی پژوهشگران نیز می‌توانند از اطلاعاتی که به صورت دایره‌المعارف ارائه شده بهره ببرند.

میرصادقی در بخشی از کتاب نوشته است: «نوشتن داستان‌های تمثیلی و نمادین بر‌خلاف ظاهر آن‌ها، بسیار مشکل و پر‌دست‌انداز است و نویسنده‌های جوان اغلب گول همین ظاهر ساده را می‌خورند. ازاین‌رو تصمیم گرفتم توصیه‌هایی که در جلسه‌ها به دوستان جوانم برای نوشتن می‌کنم، به روی کاغذ بیاورم و حاصلش همین کتاب است. نام کتاب، عرق‌ریزان روح، را از خطابه‌ی ویلیام فاکنر به مناسبت اهدای جایزه‌ی نوبل به او، امانت گرفته‌ام و توصیه‌هایی که در این کتاب آمده، متنوع و رنگارنگ است. بسیاری از آن‌ها توصیه‌های نویسندگان بزرگ است و بعضی‌شان هم حاصل تجربه‌های من در نویسندگی است.»