زمین بر پشت لاک پشت ها

اولین باری که متوجه شدم ممکنه یه موجود خیالی باشم، موقعی بود، که در طول هفته، بیش­تر وقتم رو توی یه موسسه­ی دولتی در شمال ایندیاناپولیس می­گذروندم. بهش می­گفتن دبیرستان وایت­ریور. اون­جا باید سر ساعت خاصی غذا می­خوردم، درست بین 12:37 و 1:14 بعدازظهر. نیروهایی بودن که من رو وادار به این کار می­کردن، اونا خیلی قوی­تر از من بودن و من حتا نمی­­تونستم بشناسم­شون. ممکن بود این نیروها زمان دیگه­ای رو برای ناهارم انتخاب کنن یا ممکن بود کسایی که در اون روز خاص از ماه سپتامبر . موقع ناهار خوردن، با من سر یه میز بودن، موضوع دیگه­ای رو برای صحبت انتخاب کنن؛ این طوری احتمالا آخر داستان من تغییر می­کرد یا حداقل وسطاش عوض می­شد، اما کم­کم داشتم یاد می­گرفتم که زندگی­ت داستانی در مورد توئه، نه داستانی که خودت تعریف کنی.