تارک دنیا مورد نیاز است

شاید خیلی ها میک جکسون را نشناسند، مثل خودِ من که پیش از خواندن این کتاب، او را نمی شناختم. «تارک دنیا موردنیاز است» اولین کتاب از اوست که در ایران منتشرشده است. اهل انگلستان است و الان هم با  سه چهار ماه کم و زیاد، پنجاه وچهار سال دارد. در رشته هنرهای دراماتیک تحصیل کرده، مدتی سرش به خوانندگی گرم بوده و بعد از گذراندن یک دوره خلاقه نویسندگی رفته سراغ داستان نویسی، از سال ۹۵ شد نویسنده ی تمام وقت و دو سال بعد رمان «مرد زیرزمینی»اش نامزد جایزه ی بوکرمن شد. 

 

کتاب‎حاضر در اصل «ده داستان تأسف بار» نام دارد، که اسم مناسبی برای این مجموعه به نظر می رسد، اما مترجم ترجیح داده نام کتاب را عوض کند، که برای گلاره اسدی آملی با توجه به سلیقه و دقت جزئی نگرانه اش در ترجمه این کتاب؛ خوش سلیقگی محسوب نم‍‍‍ی ‍‍‍‍‍‍شود!

 

با اینکه به شخصه میانه خوشی با داستان کوتاه ندارم ، اما در مورد این کتاب خاص گویی یکی از اتفاق های نادر و پیش بینی نشده باعث شد این کتاب را از قفسه بردارم، عنوان خوبش توجه بیننده را جلب می کرد. تارک دنیا موردنیاز است، ده داستان تأسف بار. ده داستان تأسف بار که عبارت اند از: این مجموعه شامل ده داستان بانام های: «خواهران پی یرس»، «پسری که خواب رفت»، «قایقی در سرداب»، «جراح پروانه ها»، «تارک دنیا موردنیاز است»، «ربودن موجودات فضایی»، «دختری که استخوان جمع می کرد»، «بی هیچ ردپایی»، «گذر از رودخانه» و «دزد دکمه». 

 

«جراحی پروانه ها» این طور شروع می شود:

 

پسربچه به موزه می رود و تابلوی بزرگی می بیند از هنرمندی معروف که نقش پروانه ای بزرگ است تشکیل شده از هزاران پروانه ی واقعی که با سوزن به بوم چسبیده اند. پسربچه که از آن ولگردهای مغازه های عتیقه فروشی ست، دریکی از گشت وگذارهایش، جعبه ای قدیمی می بیند که داخلش پر است از ابزارهای فلزی کوچک. می پرسد این ها چیست و عتیقه فروش...

 

به خود که آمدم روی چهارپایه ای که کنار یکی از قفسه های کتاب فروشی گذاشته بودند مشغول خواندن این داستان بودم. موقع بیرون آمدن کتاب همراهم بود.

 

یادم باشد که درنهایت، دیوارِ میان گزارش های روزنامه و داستان، قطعاً چیزی نیست جز تخیل. جدا از تخیلِ جیمز جویسی، بازهم یادم باشد که تخیل خالص همان چیزی ست که شازده کوچولو را تبدیل کرده به همان کتابی که حتماً بیشترمان خوانده ایم.

 

تخیل محض دقیقاً همان چیزی ست که حالمان را خوب می کند. همان طور که حال من را، نشسته بر چهارپایه در گوشه ی کتاب فروشی با آن فضای لوس و خیلی هنری اش، حسابی خوب کرد.

 

تقریباً همه ی قصه های کتاب یک جور فضای گوتیک دل چسب دارند. فضایی که وقتی با داستان ارتباط برقرار کنی و وارد دنیای آن شوید، قدرت باور هر چیزی را به دست می آورید. داستان ها کوتاه اند اما پر از حرف هایی که گفتنی و شنیدنی نیستند، اگر با چنین سادگی افسارگسیخته ای همراه نباشند. این طور قصه ها دیگر خیلی کمیاب شده اند. یا اصلاً بهتر است بگویم که، قصه ی واقعی کمتر پیدا می شود. این طوری خیلی بهتر است. عنوان «داستان کوتاه» برای چنین اثری خیلی پرطمطراق و تجملی به نظر می آید. همان «قصه» بهتر است.

* معرفی کتاب از الف