شلیک کن رفیق

شاید این روزها اندیشه فولادوند بیشتر به عنوان بازیگر شناخته شود تا شاعر؛ اما او پیش از ورود به دنیای بازیگری با شعر و شاعری دمخور بوده است. به روایت خودش از ۹ سالگی شعر گفتن را شروع کرده است و از نوزده سالگی بازیگر شده و چندان هم با این نکته که شهرتش در سینما به فروش کتاب هایش کمک می کند اعتقادی ندارد. به هرحال از آن زمان تاکنون اندیشه فولادوند پا به پای بازیگری سرودن شعر را هم پیش برده.

مجموعه شعر قبلی فولادوند «عطسه های نحس» نام داشت که برخی از اشعار آن توسط خوانندگان موسیقی پاپ اجراشده اند. او همچنین برخی از تازه ترین اشعارش را در آلبوم «یک خیابان سهم یک افسانه نیست»  با آهنگسازی کارن همایون فر دکلمه کرده است.

حضور اندیشه فولادوند در فیلم سربازهای جمعه ساخته مسعود کیمیایی در زمان خود برای او یک اتفاق مهم به شمار می رفت، نه فقط در بازیگری که حتی در زمینه شاعری چرا که کیمیایی از شعرهای فولادوند به عنوان نریشن در این فیلم استفاده کرد. 

او در این فیلم نقش دختری درگیر اعتیاد را بازی می کرد که اشعارش نیز روی فیلم دکلمه می شد، همین که مهرتایید کیمیایی پای این اشعار خورده و برای فیلمش استفاده کرده بود، برای مخاطبان و علاقه مندان پرشمار سینمای مسعود کیمیایی کنجکاوی برانگیز بود. به خصوص که در پاره ای از اشعار او می توان رد تأثیرپذیری از حال و هوای سینمای کیمیایی را دید، و برخی از این نشانه ها امروز به یکی از شاخصه های اشعار اندیشه فولادوند بدل شده و علاقه مندان خاص خود را هم دارد.

با توجه به آنچه گفته شد نباید تعجب کرد اگر در اشعار فولادوند از حال و هوای عاطفی و احساسات گرایی زنانه که در آثار دیگر شاعران زن سراغ داریم، کمتر خبری هست و به جای آن مضامینی چون تنهایی، عشق، رفاقت، نوستالژی و ... در اشعار او  قابل ردیابی هستند.

شلیک کن رفیق تازه ترین مجموعه شعر اندیشه فولادوند که به همت نشر ثالث منتشرشده حاصل دغدغه شاعر نسبت به جنگ ایران و عراق و نسلی است که با آن درگیر بوده اند. فولادوند به نسلی تعلق دارد که در بحبوحه جنگ زاده شده یا کودکی خود را در آن روزگار سپری کرده است. از همین رو صداها و تصاویر زیادی از آن روزگار در ذهنش باقی مانده که در اشعارش منعکس شده است. 

تصویر رزمندگان که راهی جبهه های جنگ می شوند، تصویر صحنه های نبرد، رد گلوله های ضد هوایی در آسمان، صدای هشدار آژیر، نوحه های حاج صادق آهنگران و هزاران یادگار خوب و بد از آن روزگار که یادآوری شان می تواند فی نفسه نوستالژیک و برای همنسلان او دارای جذابیت باشد؛ به خصوص  وقتی با شعر می آمیزد و تاثیرش به مراتب بیشتر می شود.

شلیک کن رفیق از چنین نشانه هایی فراوان دارد و نشان می دهد که شاعر امروز، به عنوان کودک آن روزگار، جنگ را حتی در پشت جبهه، با تمام وجود خود احساس کرده و با احساس و تجربه شخصی خود از یادگارهای آن روزگارِ تلخ و شیرین می گوید. بااین حال فولادوند کوشیده در اشعارش کمتر به سراغ سیاهی های جنگ برود، از دریچه احساسات زنانه آن فضا را تلطیف کرده، با فضای ذهنی و خاطراتش درآمیخته و درعین حال به این اشعار کیفیتی شخصی داده است.

البته جنگ مضمون همه شعرهای این مجموعه و یا اشعار اخیر فولادوند نیست، او در این کتاب که اشعار دهه هشتاد او را در بر می گیرد؛ مضامین متنوعی را مورد توجه قرار داده، از بازی ها کودکانه، عشق در زندگی، نوستالژی تهران و عشق به سینما و... اشعاری سروده است.

* معرفی کتاب از الف کتاب