پری خوانی

پری خوانی تازه ترین اثر منتشرشده از امیرحسین الهیاری، شاعر و ترانه سرای جوانی است که با ترانه هایش برای رضا صادقی شهرت و با کتاب های شعرش اعتباری برای خود به دست آورده است.

«آن حرف دیگر» دیگر کتاب الهیاری که پیش ازاین منتشرشده بود، دربرگیرنده رباعی های این شاعر جوان و باذوق بود که به تازگی مجموعه ای از اشعار او با عنوان «پری خوانی» که دربرگیرنده ۳۵۰ غزل و چند قصیده و مثنوی است در کتابی با حجم نزدیک به چهارصد صفحه توسط نشر قطره وارد بازار شده است. پری خوانی گزیده ای از میان غزل هایی است که الهیاری در حدفاصل سال های ۱۳۸۳ تاکنون سروده است.

الهیاری در زمان حیات حسین منزوی، غزل سرای نامدار معاصر، نزد او شاگردی می کرده است و به اعتراف خود از راهنمایی های منزوی بهره ای بسیار گرفته است. ارتباط با منزوی و بهره گیری از راهنمایی های او کمک حال الهیاری بوده تا با استفاده از تجارب این شاعر بااعتبار این مسیر را باقدرت و سرعت بیشتری طی کند.

از نکات جالب توجه کتاب حاضر انتشار نوشته ای از بهاءالدین خرمشاهی به عنوان مقدمه برای اشعار الهیاری است. استاد خرمشاهی نه فقط برای این کتاب که برای اثر قبلی الهیاری «آن دو حرف دیگر» مقدمه نویسی کرده بود. مقدمه هایی که با توجه به نشستن نام ایشان بر روی جلد کتاب، فی نفسه اعتباری برای الهیاری به همراه آورده و مخاطب را نسبت به کیفیت این اشعار کنجکاو می کند. حال بماند که در این مقدمه ها استاد خرمشاهی از این شاعر جوان و کم و کیف کارش ستایش کرده: « رشد و رونق غزل نو، اعم از اجتماعی یا عاشقانه، پدیده فرهنگی عظیمی است و شایسته آن است که نقادان و شعر پژو هان متخصص درباره ی آن کتاب یا حتی کتاب ها تألیف و طبع کنند.... غزل سرایان امروز که در طرز و طراز نو صاحب اسم و عنوانند، در حدود بیست نفرند که آقای دکتر امیر حسین الهیاری یکی از برترین آنان است و به مدلول، گواه عاشق صادق در آستین باشد. این دیوان (مشتمل بر ۳۵۰ غزل، دو قصیده – که یکی از آن ها هم وزن خوشی دارد و هم ملمع/ دو زبانی فارسی- عربی است و تحسین آدونیس بزرگ ترین شاعر امروز جهان عرب را برانگیخته و سه مثنوی) شاهد این معنا باشد که امیرحسین الهیاری از معدود غزل سرایان برجسته ی امروز ایران است.

تأیید ارزش اشعار الهیاری محدود به خرمشاهی نمی شود، هستند شاعران و صاحب نظران دیگری که اشعار او را توصیه کرده و توان او را در سرودن شعر ستوده اند. گذشته از مورد تحسین قرار گرفتن یکی از اشعار او توسط آدونیس، در میان شاعران باسابقه ایرانی برخی همانند منصور اوجی، امیرحسین الهیاری را خلف راستین حسین منزوی می خوانند. اوجی شاعر هر دو کتاب امیرحسین الهیاری را آثاری ارزنده برای مطالعه عنوان کرده از او به عنوان منزوی این نسل یاد کرده است.

بهاءالدین خرمشاهی در مقدمه این کتاب برای روشن ساختن وجوه ارزشی اشعار الهیاری قریب به چهارده مورد را شناسایی و با فشرده کردن آن ها برای جلوگیری از طولانی شدن کلام، آن ها را در پنج عنوان با ذکر نمونه هایی به عنوان شاهد مسائل از متن اشعار منتشرشده در کتاب، به شرح زیر دسته بندی کرده است:

۱-اسطوره گردانی: منظور اشارات فراوان و زیبا به افسانه ها و رویدادهای تاریخی و ادبی نه بازگویی محض بلکه با دخل و تصرف شاعرانه و توأم بامهارت.

۲-دستورمندی: صحت و دقت اجزای دستوری جمله یا سامانمندی دستوری عبارات و جمله های زودیاب مصراعین هر بیت.

۳-کاربرد اوزان خوش.

۴-قدرت بیان و روانی زبان: منظور رسایی و رسانایی معنای ابیات و عدم افت وخیز کیفی ابیات.

۵-طنز: طنزهای پیدا و پنهان در سراسر این دیوان به خوانندگان اهل دل چشمک می زند.

سرانجام سخن این که خوانش آثار الهیاری آشکارا حکایت از فاصله او با اغلب شاعران این نسل است؛ باشد که او قدر این تأییدها را دانسته و با دقت نظر و وسواس این مسیر را ادامه دهد؛ به دور از که پرکاری می تواند به کیفیت هر شاعری لطمه ی جدی وارد کند.


* معرف کتاب از الف کتاب