عشق و نقش آن در کمال انسان از منظر ابن سینا و ابن عربی

درباره کتاب:

رسیدن به کمال و قرب الهی که هدف آفرینش انسان است و راه های وصول به آن، دغدغة اصلی اندیشمندان مسلمان، فلاسفه و عرفا می باشد، و هریک به شیوه خاص خود به بحث در این زمینه پرداخته اند. انسان در میان دو بی نهایت قرار دارد، از یک سو می تواند تا بی نهایت سقوط کند، آن هم چنان سقوطی که شایسته نام حیوان نباشد؛ و از سوی دیگر می تواند چنان پرواز کند که ملائکه نیز یارای رسیدن به مقام او را نداشته باشند. برای رسیدن به کمال و اجابت دعوت انبیا، تزکیه و تهذیب نفس و پیمودن مراحل سیر و سلوک برگرفته از آموزه های دینی مطرح می شود. اما به اذعان عرفا و صاحبان فضل و کمال، نیرومندترین عاملی که می تواند او را در این امر یاری دهد و زنجیرهای وابستگی را از دست و پای روح وی باز نماید، عشق است. عشق نیرویی است که می تواند همه قوای درونی و بیرونی انسان را در برابر خود تسلیم و همه غرایز را مهار کند؛ و در مقام مقایسه با راه هایی که برای تربیت و کمال انسان پیشنهاد کرده اند گوی سبقت را ربوده است؛ و این کتاب به اثر شگفت انگیز عشق در کمال انسان پرداخته است.