از صید ماهی تا پادشاهی

در بخشی از این اثر می خوانیم:

«در یکی از آبادی های خطه دیلم، سرزمینی که در جوار گیلان و دامنه سلسله البرز واقع بود، سه برادر نوجوان به نام علی و حسن و احمد غالب روزها برای صید ماهی به کنار دریا می رفتند و ماهی های صید شده را به پدر خود ابوشجاع بویه تحویل می دادند و او هم با فروش آن ها بخور و نمیری فراهم می ساخت و خانواده را اداره می کرد. سن علی تقریبا بیست، حسن هجده و احمد شانزده بود.

آن روز که به مقصد کنار دریا از کلبه محقر خود بیرون آمدند، علی جلو در توقف نمود و رو به دو برادر کرد و گفت: شما بروید. من کار مختصری دارم که باید انجام بدهم. تا شما تورها را مرتب کنید، خودم را می رسانم.

حسن و احمد دزدیده از نظر علی چشمک هایی رد و بدل کردند و تبسم به لب آورده و به راه افتادند.

همین که حسن و احمد از نظر ناپدید شدند ، علی راه را کج کرده و متفکر و اندیشناک به سوی جنگلی که در آن نزدیکی بود حرکت کرد. معمولا جوانان دلباخته وقتی به دیدار دلدار می روند نوعی وجد و شعف روح پرور احساس می کنند...»