زهتاب

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

نفهمیدم چرا این قدر زود قطع کرد؟ اصلا برای چه زنگ زده بود؟ فقط می خواست بچگی هایش را یادم بیاورد؟ اگر او هم نمی گفت، خودم می دانستم که همه اش تقصیر من است. من یادش داده بودم. من زندگی اش را خراب کرده بودم. از همان روزهایی که مجبور شدم دفتر و قلم را از دستش بگیرم و بفرستمش به زهتابی تا بوی گوسفند بدهد. از همان روزهایی که مجبور بودم روزی چند دست لباس بدوزم. درزها باید خوب اتو می شدند، دکمه ها باید محکم دوخته می شدند تا مشتری شاکی نشود. باز هم چرخ خیاطی ام دینام سوزانده بود. نشسته بودم و داشتم دسته چرخ خیاطی را می چرخاندم. مرجان دوید توی حیاط و در را باز کرد. برف زیادی باریده بود و هنوز داشت می بارید. برف روی برف. مگر می شد مرجان را در خانه ماندگار کرد. گفته بودم:

«تو که تنهایی نمی تونی آدم برفی درُس کنی. صبر کن سهراب که اومد با هم برید.»

مدت ها بود که قادر دیگر خانه نبود. اگر هم بود نمی شد بچه ها را دستش سپرد. نمی شد ازش خواست که سقف را پارو کند. باید سهراب می آمد. مرجان ماند توی حیاط تا با خاک انداز برف ها را کپه کند برای تن آدم برفی. اما سهراب آمد توی خانه و در را پشت سرش بست. کاپشن سیاهش را به چوب رختی جلو در که هنوز لق نشده بود آویزان کرد. گفتم: «بیا کنار بخاری گرم شی. ظهر آش پخته بودم. الان واسه ت داغ می کنم.»

و درز پیراهن را تا پایین دوختم. چانه اش لرزید و چشم هاش را به طرف سقف چرخاند. عادت داشت هر موقع گریه اش می گرفت نگاهش را به طرف سقف بچرخاند تا اشکش در نیاید.