شکار حیوانات اهلی

درباره کتاب:

دماغش شبیه نوک مرغ است و همین، کمی آزارم می دهد. چون همه اش خیال می کنم بوی مرغ می دهد. بوی مرغ پخته که اصلاً فکرش هم حال به هم زن است. ولی کاری نمی شود کرد. احساس می کنم هنوز مانده تا ضربه فنی شوم و فعلاً باید تحمل کنم. مرد است و قولش، حتا وقتی قول داده باشد که مثلِ زن ها رفتار کند. وقتی بهش می گویم در وقت هایی از شبانه روز تبدیل به زن چاقی می شوم، غش غش می خندد. آن قدر که مجبور می شوم ازش بخواهم صدایش را ببرد. خفه شود. این کم طاقتی را نمی بخشم، مخصوصاً وقتی می بینم بی هیچ شکایت و ناراحتی یی به حرفم گوش می دهد و دیگر نمی خندد. این یعنی دست وپا زدن برای دوباره دست گرفتن بازی.