کسی صدا میزند لیلی

درباره کتاب:

چند وقت بود سروکله ی یک نفر توی زندگی ام پیدا شده بود و حسابی فکرم را مشغول کرده بود. البته از آن آدم هایی نبود که راه و بی راه جلویت سبز می شوند و ژست روشنفکری می گیرند. یا از آن هایی که دل و روده و همه چیزشان را توی یک شعر عاشقانه پیشکش می کنند. چیزی بود بدتر از این حرف ها. اول این که اسم خودش را گذاشته بود کافکا. دوم این که معلوم نبود کی هست و کجا می شود پیدایش کرد. فقط می دانستم توی فضای بی در و پیکر اینترنت جا کرده و هر روز برایم ایمیل می فرستد: یکی شش صبح، یکی هم ده و نیم شب. با دو تا کلمه ی ساده: صبح بخیر، شب بخیر.