مرگ

ساده ترین و معمول ترین راه برای خلاص شدن از کابوسِ مرگ فکر نکردن به آن است. اما مرگ را نه می توان علاج کرد و نه کنترل. این واقعیت که ما خواهیم مرد و اینکه مرگ هر لحظه می تواند سر برسد بر کل زندگی ما سایه افکنده است. راه های زیادی برای اندیشیدن دربارهٔ مرگ و کنار آمدن با آن هست که البته خیلی از آنها تلاشی است برای گریز از آن. 

اما تاد می در این کتاب می خواهد با مرگ با تمام قدرت آن رویارو شود. او با فرض اینکه مرگ پایان زندگی ماست می پرسد این مسئله چه معنایی در زندگی ما دارد؟ چطور می توانیم همچون موجوداتی که خواهیم مرد و می دانیم که خواهیم مرد زندگی کنیم؟ 

می با مروری بر آموزه های ادیان مختلف، اندیشه های فیلسوفان و نویسندگانی از عصر باستان تا دوران مدرن و نیز با شرح تجربه های شخصی اش می کوشد به این پرسش ها پاسخ دهد. 

او دو رویکرد متفاوت نسبت به مرگ را با هم پیوند می دهد. اولی رویکردی است که مرگ را شر نمی داند یا دست کم نامیرایی را بدتر از مردن می داند و دومی رویکردی است که می گوید مرگ شر است اما گریزی هم از آن نیست. 

می نشان می دهد که اگر بخواهیم به رغم واقعیت مسلم مرگ زندگی کنیم، باید این دو دیدگاه را با هم بیامیزیم. تلفیق آنها هم زیبایی و هم غمی به زندگی ما می دهد که درهم تنیده اند. 

به هر حال واقعیت این است که برای همهٔ ما مواجه شدن با مرگ خودمان دشوار است. اگر این دشواری را درک کنیم، اگر به جای متوسل شدن به توهّم یا گریز با آن رودررو شویم، شاید بتوانیم از نیروی مرگ کمک بگیریم تا از خودمان چیزی بسازیم که افسوسی برایمان باقی نماند.