ایدئولوژی زیبایی شناسی
The ideology of the aesthetic
تری ایگلتون
تری ایگلتون نظریهپرداز ادبی، منتقد و متفکر بریتانیایی متولد ۱۹۴۳ میباشد. او در یک خانوادهی طبقهی متوسط ایرلندیتبار بزرگ شد، در دانشگاه ترینیتی ادبیات انگلیسی خواند که بعداً از آن به عنوان هدر دادن وقت یاد کرد. بعدتر در دانشگاه کمبریج جوانترین عضو یک پروژهی تحقیقاتی و دانشجوی دکترایی بود که آن دانشگاه تا بدان روز به خود دیده بود، در همین دوره بود که نظریات چپگرا و انتقادی او شروع به شکلگرفتن کرد. او در حال حاضر در دانشگاه لنکستر ادبیات انگلیسی تدریس میکند، اما سخنرانیها و کلاسهای زیادی در دانشگاههای مهم دنیا برگذار کرده است. ایگلتون حدود چهل کتاب منتشر کرده است که از مهمترین آنها میتوان به تئوری ادبیات: یک مقدمه، ایدئولوژی زیباییشناسی و توهمات پستمدرنیسم اشاره کرد. بسیاری ایگلتون را تأثیرگذارترین منتقد ادبی زندهی بریتانیا میدانند. او با تکیه بر نظریههای مارکسیستهای اروپایی از جمله والتر بنیامین، لویی آلتوسر و پیر ماشری، مخاطبان فراوانی یافت و با پیروی از افکار این نظریهپردازان از شیوهای ماتریالیستی برای مطالعهی ادبیات بهره برد.
مجید اخگر
مجید اخگر در سال 1353 در کرمانشاه متولد شد. اخگر لیسانس تئاتر و فوقلیسانس سینما را از دانشکدۀ سینما و تئاتر دانشگاه هنر تهران گرفت. او کتابهای متعددی در زمینۀ فلسفۀ هنر و نقد و نظریۀ هنر ترجمه کرده است و تاکنون دو بار برندۀ جایزۀ کتاب فصل شده و یک بار کتابش در فهرست کتابهای شایستۀ تقدیر کتاب سال قرار گرفته است. بازیابی امر محسوس و فانی و باقی دو اثر تألیفی اخگر است و از جمله ترجمههای او میتوان به علیه تفسیر، دربارۀ عکاسی، آموزش و پرورش بازیگر در قرن بیستم، نظریۀ هنر آوانگارد، هنر و ادراک بصری و آنچه سینما هست! اشاره کرد.
| تری ایگلتون در ایدئولوژی زیباییشناسی، که شاید مهمترین اثر و یکی از جاهطلبانهترین آثار اوست، خاستگاهها و ضرورتهای پنهان در پس شکلگیری حوزهای که «زیباییشناسی» نام گرفت را مورد بحث قرار میدهد و مسیرِ دویستوپنجاهسالهی سنت تفکر اروپایی دربارهی هنر را در پرتو نسبتهای لاینفکِ سه ضلع حقیقت (فلسفه)، زیبایی (هنر) و خیر (اخلاق) مورد بحث قرار میدهد.
| آنچه به روایت ایگلتون قوت و فوریت میبخشد، فهم این نکته است که نظریههای هنر متفکران عصر مدرن در حقیقت گرهگاه مهمترین مسائل انسانی و تاریخیِ این دورۀ پرتلاطم است. به این ترتیب، روایت ایگلتون از تاریخ زیباییشناسی مدرن به جای آنکه صرفاً مروری بر «دیدگاههای مختلف متفکران دربارهی هنر» باشد، با در نظر داشتن پیوندهای زیباییشناسی، اخلاق، و سیاست، درکی عمیق از علت آن حسِ ضرورت، معنا، و اهمیتی را به ما میبخشد که در عصر مدرن با ایدۀ هنر، اثر هنری، و «تجربۀ زیباییشناختی» همراه گشته است. ایگلتون در چهارده فصل کتاب به ترتیب به متفکران انگلیسی، کانت، شیلر، فیشته، شلینگ، هگل، شوپنهاور، کیرکهگارد، مارکس، نیچه، فروید، هایدگر، بنیامین و آدورنو میپردازد، و در فصل آخر نیز ضمن پرداختن به فضای پستمدرنیستیِ دهههای آخر سدهی بیستم و طرح دیدگاههای متفکرانی چون فوکو، لیوتار، و هابرماس، جمعبندی خود از بحث را ارائه میهد.