تاریخ لباس

توضیحات:

کتابی است نوشته روت ترنرویل کاکس که تاریخ ۵۰۰۰ سال پوشاک زنان و مردان جهان را بررسی می‌کند. کتاب تاریخ لباس، مرجع معتبری در پوشاک مردان، زنان و کودکان جهان، از ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد تا ۱۹۵۸ است و در آن، می‌توان از ویژگی‌های رداهای مادها و رومی‌ها و کندیس بنفش پارس‌ها تا نیم‌تنه‌های قهوه‌ای رنگ کرامولی و نیز شنل‌های فیروزه‌ای پادشاهان سده‌های میانی، تا پیراهن‌های تافته و ارگاندی کریستین دیور، کت و دامن‌های شانل آگاه شد.

قسمتی از کتاب تاریخ لباس:

ولاسکوئز نقاشی اسپانیایی که در دوره‌ سلطنت فیلیپ چهارم می‌زیست، تصویرگر برجسته‌ای از دوران خود، از جمله شیوه‌ لباس پوشیدن بود. سیاه، رنگ غالب در لباس مردان و زنان بود که در پارچه‌های گران‌بهایی چون مخمل و ساتن به کار می‌رفت. این لباس‌ها تزیین‌هایی از طلا و نقره داشت. استفاده از پارچه‌های کتان لطیف و تافته‌های سفید برای سر آستین‌ها و یقه، از تیرگی لباس می‌کاست. گرچه لباس سفید کمتر پوشیده می‌شد، ولی در صورت استفاده از آن، یقه و سر آستین‌ها را به رنگ قرمز یا صورتی برمی‌گزیدند.

تمامی پوشاک زنان با برودری دوزی با جواهر، به ویژه مروارید تزیین می‌یافت. از روبان، قیطان و منگوله نیز برای تزیین استفاده می‌کردند.

بیان شده است که فیلیپ ابداع کننده‌ یقه‌ای نسبتاً کوچک و ظریف از پارچه‌ نازک با آستری از مقوا بود. این یقه‌ صاف و گوشه‌دار، از جلو بسته می‌شد و از بالای یقه‌‌ی ایستاده‌ دابلت بیرون می‌آمد. این یقه به زبان انگلیسی نک‌ویسک نامیده می‌شد. نوع دیگری از همین یقه را که روی یقه‌ دابلت می‌خوابید، فالینگ بند می‌خواندند. این یقه بسیار راحت‌تر و ساده‌تر از یقه‌های بزرگ چین‌دار بود.

مردان زنجیرهای سنگین از طلا به گردن می‌آویختند. بند کفش‌های مردانه، بزرگ و تبدیل به گل‌ یا پاپیون شد و نام گل کفش به خود گرفت.

پیراهن زنان بلند بالا با بالاتنه‌ای چسبان بود که در جلو به شکل سه‌گوشه‌ای نوک تیز درمی‌آمد. یقه‌ها چون دوره‌ گذشته چین‌دار بود و در حاشیه‌اش تور دوخته می‌شد. در یکی از آثار ولاسکوئز، ماری آن، ملکه اسپانیا پیراهنی بر تن دارد که یقه‌ آن نه از کتان که پارچه‌ متداول برای یقه بود، بلکه از پوست روباه است.

تا سال‌های دهه۱۶۳۰، زیر دامنی مخروطی شکل همچنان پوشیده می‌شد. ولی بعدها شکل آن تغییر یافت. قسمت‌های جلو و پشت دامن کاملاً تخت و صاف و بدون برجستگی و دو طرف آن دارای برجستگی زیاد شد. به طوری که عرض دامن برابر با قد دامن گردید. علاوه بر دامنِ خود پیراهن، دامنی بسیار کوتاه به درز کمر دوخته می‌شد که پپلم نام داشت.