فارسی عمومی (شناخت نامه زبان و ادبیات فارسی)
در بخشی از اين کتاب آمده:
«فارسی يکی از زبانهای هند و اروپايی در شاخهٔ زبانهای ايرانی جنوب غربی است که در کشورهای ايران، افغانستان، تاجيکستان و ازبکستان به آن سخن می گويند. فارسی زبان رسمی کشورهای ايران و تاجيکستان و يکی از دو زبان رسمی افغانستان (در کنار پشتو) است. زبان رسمی کشور هندوستان نيز تا پيش از ورود استعمار انگليس، فارسی بود. فارسی از نظر شمار و تنوع ضربالمثلها در ميان سه زبان اول جهان است. دامنه واژگان و تنوع واژهها در فارسی همچنين بسيار بزرگ و پرمايهاست و يکی از غنی ترين زبانهای جهان از نظر واژهها و دايره لغات بهشمار می آيد. در کمتر زبانی فرهنگ لغاتی چون دهخدا و يا فرهنگ معين ديده می شود. زبان و ادبيات فارسی مهم ترين شاخصه هويت فرهنگی، ملی و جهانی ماست؛ هم به خاطر آن که فارسی، زبان دوم عالم اسلام است و بهترين جلوه گاه ظهور معارف و معنويت فرهنگ اسلامی و ايرانی است و هم بدان خاطر که هويت ملی و توان فکری و ذوق هنری و ابزار بيانی و ارتباطی فارسی زبانان و ايرانيان بيش از همه به همين زبان و ادبيات آن وابسته است و هم بدان جهت که امروزه ادب فارسی عظيم ترين و مهم ترين سرمايه ما در جهان نوين به شمار می آيد به حدی که با ترک، طرد و احيانا فراموشی و يا غفلت از زبان فارسی ـ و خصوصا صاحت ادبی آن ـ همگی ما دچار آسيبهايی بزرگ و جبران ناپذير خواهيم شد.»