آپارتمان

درباره کتاب:

در سال ۱۹۶۰ میلادی فیلم‌نامه‌ی کمدی ـ رمانتیک «آپارتمان» نوشته‌ی بیلی وایلدر و آی. ای. ال. دایموند به فیلمی با بازی هنرمندانه‌ی جک لمون و شرلی مک‌لین منجر شد که توانست در سی و سومین جشنواره‌ی فیلم آکادمی اواردز، پنج جایزه اسکار از جمله اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم‌نامه‌ی غیر اقتباسی (اورجینال) را کسب کند.

سی.سی. باکستر (جک لمون) در شرکت بیمه‌ی بسیار بزرگی کارمندی دون پایه‌ست. مردی مجرد و خجالتی که عاشق فرن (شرلی مک‌لین)، آسانسورچی جوان شرکت شده. سی.سی در آپارتمانش تنها زندگی می‌کند و از این روست که بعضی از مدیران میانی شرکت برای این که ساعتی را با معشوقه‌ی خود خلوت کنند از آپارتمان او استفاده می‌کنند… .

مارک کازینس مطلبی به‌‌نام «اعترافاتی عاشقانه درباره‌ی یکی از بهترین عاشقانه‌ها» در مورد فیلم‌نامه و فیلم آپارتمان نوشته که به‌عنوان پیوند به کتاب ضمیمه شده است. در بخشی از این پیوند می‌خوانیم:

«نخستین بارقه‌های طرح آپارتمان سیزده سال پیش از تکمیل نسخه‌ی سینمایی ِ فیلم‌نامه‌اش به ذهن بیلی وایلدر رسیده بود. وفتی که فیلم برخورد کوتاه (۱۹۴۵) اثر دیوید لین ـ درباره‌ی رابطه عاشقانه‌ی یک پزشک و زنی خانه‌دار، هر دو از طبقه‌ی متوسط ـ را دید، یکی از شخصیت‌های فرعی ِ این فیلم توجه‌اش را جلب کرد. خود وایلدر در گفت‌وگویی با میشل سیمان چنین نقل می‌کند: «عشاق همدیگر را در آپارتمان یکی از دوستان شخصیت اصلی ملاقات می‌کنند. فکر می‌کنم شخصیت جالب ما همان دوست است که هر وقت به خانه برمی‌گردد می‌بیند رختخوابش هنوز گرم است در حالی‌که خودش معشوقه‌ای ندارد.»

وازلدر و دایموند کار را بی‌تکیه بر منبع مشخصی، عملا بر برگه‌ای سفید آغاز کردند؛ برگه‌ای که وایلدر در آغازش نوشته بود: cum deo [هر چه خدا بخواهد]. آن‌ها می‌دانستند که فیلم‌شان به طریقه‌ی پاناویژن فیلم‌برداری خواهد شد و به همین دلیل هر صحنه می‌توانست شامل صفحات زیادی گفت‌وگو باشد. وایلدر برش‌های متعدد را دوست نداشت و تصویر عریض به او اجازه می‌داد شخصیت‌های متعددی را در حال گفت‌وگو در یک قاب به تصویر کشد.»