بازی انتخابات ریاست جمهوری در ایران

درباره کتاب:

نویسنده کتاب «بازی انتخابات ریاست جمهوری در ایران» می گوید: «آنچه مرا به تألیف این اثر واداشت، بیشتر از آنکه یک دغدغه آکادمیک و نظری باشد، مشاهدات عملی بود. تجربه دور و نزدیک در انتخابات ریاست جمهوری چند دوره مختلف، این پرسش بزرگ را در ذهن نویسنده ایجاد کرده بود که چرا نتیجه انتخابات آن چیزی است که چند ماه پیش از آن، انتظار آن نمی رود؟»
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) کتاب «بازی انتخابات ریاست جمهوری در ایران» نوشته رحمن قهرمان پور به تازگی روانه بازار نشر شده است.

قهرمان پور در مقدمه این اثر تاکید می کند سخنی که این کتاب به دنبال اثبات آن است، چندان پیچیده نیست؛ انتخابات ریاست جمهوری در ایران یک بازی سیاسی با سرعت زیاد و با حضور مجموعه ای از بازیگران است.

به گفته وی، انتخابات ریاست جمهوری در ایران به دلیل اینکه یک بازی است الزاماً نشانگر توزیع قدرت در عرصه سیاست نیست. حتی قدرتمندترین گروه ها اگر قواعد بازی را بلد نباشند، نمی توانند برنده آن شوند، آنچنان که اصول گرایان، چند دوره گرفتار این معضل بودند. انتخابات ریاست جمهوری بازی است و هرکس در این بازی مهارت و توانایی بیشتری از خود نشان دهد، احتمال پیروزی او بیش از دیگران است. اما برنده شدن در بازی به معنای دستیابی به موقعیت برتر در عرصه سیاست نیست و البته بازنده ها هم الزاماً به نتیجه بازی تن در نمی دهند و می کوشند از عرصه رقابت سیاسی حذف نشوند.

مولف می گوید: «در این بازی احتمال برد نامزدی بیشتر است که دانش انتخابات را با هنر مبارزات انتخاباتی درهم آمیزد و جسارت و توان لازم را برای ادامه بازی داشته باشد. در این بازی، عقل، دانش، تجربه و احساس و قدرت روانی در کنار هم عمل کرده به کمک هم می آیند یا برعکس همدیگر را تضعیف می کنند. آنهایی شانس و اقبال بیشتری دارند که بتوانند تا دقیقه های آخر، در صحنه حضوری جدی داشته باشند و کار را به دیگران و سرنوشت و حوادث و دست های پنهان واگذار نکنند.»

در این کتاب نشان داده خواهد شد این بازی پیچیده، چندبعدی و در همان حال دارای سرعتی بسیار بالاست و بازیگران گوناگونی در تعیین نتیجه آن نقش دارند. شناخت کلیت این بازی از آن رو اهمیت دارد که تجربه نشان می دهد نامزدهایی که تنها بر یک یا دو بعد یا عامل یا متغیر این بازی (مانند تکیه زدن بر نهادهای خاص یا منابع مالی قوی) تمرکز کرده اند و از عوامل دیگر (مانند داشتن سرعت لازم، قدرت تحلیل شرایط) غفلت کرده اند، شانس خود را برای پیروزی کمتر کرده اند.

به گفته نویسنده کتاب، این نوشته، یک اثر آکادمیک نبوده و نویسنده به دنبال آن نیست که بداند دانشگاهیان درباره انتخابات ریاست جمهوری چه می گویند. ازاین رو آنهایی که با ذهنیت پوزیتویستی (اثبات گرایی) به این کتاب بنگرند شاید آن را اثری ضعیف از نظر علمی بدانند که مجموعه ای از فرض های اثبات نشده علمی را کنار هم نهاده است. ما فعلاً در مقام تبیین دیدگاه خود درباره علم نیستیم زیرا دغدغه اصلی ما این است که پدیده یا بازی انتخابات ریاست جمهوری در ایران را شناخته و تجزیه و تحلیل کنیم و نمی توان گفت این کار تنها با روش پوزیتویستی ممکن است؛ می توان از روش های دیگر هم بهره گرفت. در این راستا از اصل مشهور پلورالیسم روش شناختی بهره برده ایم.

قهرمان پور یادآور می شود، این روش تکثر در شیوه های شناخت یک پدیده را به رسمیت می شناسد و می گوید شناخت، زمانی کامل تر، عمیق تر و دقیق تر خواهد بود که از زوایای مختلف یک پدیده را مطالعه کند. پیرو این قاعده، این کتاب تلاش دارد از مناظر و زوایای مختلف به بازی انتخابات ریاست جمهوری در ایران بنگرد و دریابد در هر یک از این زوایا، کدام عامل یا عوامل در تعیین سرنوشت انتخابات تأثیرگذارتر است. افزون بر این از روش میان رشته ای در بررسی انتخابات بهره گرفته ایم.

مولف تاکید می کند، آنچه مرا به تألیف این اثر واداشت، بیشتر از آنکه یک دغدغه آکادمیک و نظری باشد، مشاهدات عملی بود. تجربه دور و نزدیک در انتخابات ریاست جمهوری چند دوره مختلف، این پرسش بزرگ را در ذهن نویسنده ایجاد کرده بود که چگونه و با چه روشی می توان این پدیده را فهمید و تحلیل کرد و تا حد امکان پیش بینی کرد؟ و چرا نتیجه انتخابات آن چیزی است که چند ماه پیش از آن، انتظار آن نمی رود؟

وی در فصل های مختلف این کتاب می کوشد تا به این سوالات پاسخ دهد.