مردی که به شیکاگو رفت

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

ولی سامسا وقت فکرکردن به این مسائل را نداشت. روی نزدیک ترین صندلی افتاد و هر غذایی به دستش می رسید، قاپید و توی دهانش تپاند، بی خیال کارد و چنگال و قاشق و دستمال سفره. نان را پاره کرد و بدون مربا یا کره داد پایین، سس های جوشانده ی پرچرب را بلعید، چنان با ولع تخم مرغ های سفت آب پز را قورت داد که یادش رفت پوست شان را بکند، مشت مشت سیب زمینی له شده ی هنوز گرم قورت داد، خیارشورها را با انگشت هایش درآورد و خورد. همه را با هم جوید و باقی مانده را با آب پارچ شست و پایین داد. طعم اهمیتی نداشت؛ بی مزه یا خوشمزه، تند و تیز یا ترش، همه براش مثل هم بود...