مائده های زمینی و مائده های تازه

اثر آندره ژید، نویسنده‌ی فرانسوی قرن بیستم است. این کتاب را مهستی بحرینی به فارسی برگردانده است. این کتاب که اثری است مابین نظم و نثر، اولین‌بار در سال 1897 به چاپ رسید و چنان‌چه خود نویسنده اذعان می‌دارد، از کتاب «چنین گفت زرتشت» اثر فریدریش نیچه تأثیر بسیار پذیرفته است.

آندره ژید، نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل، در طول سال‌ها فعالیتش در سبک‌های مختلف نوشت و اشکال مختلف اثر ادبی از جمله رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه، خاطرات و سفرنامه را تجربه کرد. آثار این نویسنده را می‌توان کنکاشی در مسئله‌ی آزادی و توانمند بودن دانست. ژید بر صداقت و راستی آدمی با خویشتن خویش تأکید داشت و آن را سرچشمه‌ی رهایی او می‌دانست.

کتاب مائده‌های زمینی سه شخصیت دارد: راوی، منالک که معلم راوی است و ناتانائیل جوان. این کتاب مربوط می‌شود به دوره‌ای که نویسنده از سفر تونس برگشته و به‌تازگی از یک بیماری سخت گذر کرده بود و البته تحولاتی درونی و احوالاتی نو داشت. گویی که از نو رها شده بود و دنیا را جور دیگری می‌دید. ردپای آن‌چه در آفریقا تجربه کرد، در این بخش کتاب کاملا مشهود است. او در نوشته‌هایش همواره نگاهی به بحران‌های عاطفی و اخلاقی در درون انسان‌ها داشت و علاوه بر آن نسبت به مسائل اجتماعی و اقلیمی مردمان ناآگاه نبود. این بخش از کتاب هشت فصل دارد و بخش پایانی آن «سرودی به جای پایان» و همچنین «شعر پیشکشی» نام دارد.

در بخش دوم یعنی مائده‌های تازه که چهار فصل دارد و در دوران پیری نویسنده نگاشته شده است، او با نگاه پخته‌تری نسبت به سال‌های جوانی و میان‌سالی به همه چیز می‌نگرد و البته که آن روحیه‌ی سرشار از عشق و رهایی را تأیید می‌کند. روحیه‌ای که بتوان با فراغ بال پیچیدگی‌های روان آدمی را درک کرد.