شلوغی و چند داستان دیگر آفاق مسعود

«شلوغی» مجموعه‌ی چهار داستان بلند و کوتاه از آفاق مسعود است که با نثر و زبان شاعرانه سعی در ایجاد و خلق فضای سوررئال دارد.

ادبیات در اصل یک بازیست، نویسنده آنچه را که میخواهد بگوید، سرگذشتش را، مانند گفتگو با یکی از نزدیکانش، میتواند کوتاه بنویسد، اما او این کار را نمیکند.

آفاق مسعود یکی از بزرگترین نویسندگان آذربایجان است. او با نوشتن کتاب شلوغی گام بلندی را در ادبیات جمهوری آذربایجان برداشت، به‌طوری‌ که منتقدان ادبی، او و داستان‌هایش را با فرانتس کافکا، آلبر کامو، ایزاک بشویس سینگر و ارنست هوفمان مقایسه می‌کنند.

"شلوغی" نثر و زبان شاعرانه ای دارد و سعی در ایجاد و خلق فضای سوررئال می کند. در شلوغی و دیگر داستان ها زمان و مکان‌هایی است که نفس مخاطب را می‌گیرد و او را به ستوه می‌آورد. بیش‌تر حوادث معمولا در یک خانه و طی یکی-دو روز اتفاق می‌افتد. شخصیت‌ها در خانه‌یی مشترک دور از هم به سر می‌برند و در هر تماسی چیز اندکی از یکدیگر می‌گیرند، به‌طوری‌که دیگری چیزی عایدش نمی‌شود؛ عشق و محبت این‌ها بیش‌تر از خشم و نفرت‌شان ویران‌کننده است. قهرمان های این کتاب تقریبا همه زن هستند و آفاق مسعود از روان‌شناسی برای اهمیت‌دادن به تجربه‌ی قهرمانانش استفاده می‌کند.

بخش های از متن کتاب (نوشتن چیزی شبیه مرگ است):

اگر سعی کنم، می‌توانم. یادآوری لحظات شاد و غمبار سال‌های قبل برایم همیشه بی‌اهمیت بوده. به شرط این‌که چند اتفاق خوشحال‌کننده و حساس را از آن کم کنیم. منظورم چیزهایی ا‌ست که وارد بیوگرافی آدم شده‌اند. من هر روز، هر ساعت و هر دقیقه از خود و زندگی‌ام مواد خام بسیاری می‌گیرم و نیازی نمی‌بینم گذشته‌ام را بکاوم. در هر لحظه‌ام سوژه‌یی وجود دارد و من کشفش می‌کنم. در هر مرحله‌یی انسان تغییراتی نسبت به روزهای قبل دارد. چیزهای جدیدی در پیرامونش می‌یابد. در زندگی من نیز این پروسه به سرعت در جریان است. مطمئنا امروز نسبت به یک هفته قبل خیلی تغییر کرده‌ام. برای همین، گذشته در برابر زندگی امروزی‌ام کاملا بی‌اهمیت جلوه می‌کند. همواره در خیالم در جاهای مختلفی پرسه می‌زنم و وقتی به خود می‌آیم، می‌بینم همه‌ی این‌ها در یکی/دو دقیقه یا شاید کم‌تر از آن اتفاق افتاده. آن‌وقت است که هر چیزی به نظرم کوچک و بی‌ارزش می‌آید.

به نظرتان چه‌قدر برای انسان در این دنیا وقت اختصاص یافته؟