غول مدفون (ققنوس)

درباره کتاب:

 به نقل از گاردین، «ایشی گورو» سه سال پس از برنده شدن جایزه «بوکر» در سال 1989 با کتاب «بازمانده روز» در مصاحبه ای با «پیکو آیر»، رمان نویس بنام انگلیسی گفت آمادگی خلق اثری عجیب را دارد. وی در سال 1995 به قول خود عمل کرد و کتاب «تسلی ناپذیر» را که کتاب کافکایی و عجیب است به بازار کتاب معرفی کرد. کتاب سفر فردی در کشوری بی نام در اروپا را روایت می کند و هیچ شباهتی به کتاب ««بازمانده روز» ندارد. از آن زمان تاکنون او در کتاب «وقتی یتیم بودیم» ما را به چین سال 1930 می برد و در کتاب «هرگز ترکم نکن» خواننده را به مکانی می برد که در آن کودکان برای اهدای عضو بزرگ می شوند. اما داستان «تسلی ناپذیر» همچنان عجیب ترین داستان این نویسنده است تا اینکه کتاب جدید وی به بازار کتاب آمد.

در «غول مدفون» ما در دوره پادشاه «آرتور» و قبل از بریتانیایی که نورمن ها در آن ساکن بودند به سر می بریم. ساکسون ها و بریتون ها در محیطی سخت اما مسالمت آمیز در کنار هم زندگی می کنند اما اژدهایی زن مانند در این منطقه وجود دارد که خاطرات افراد را از ذهنشان پاک می کند. خواننده قصه یک زوج مسن به نام «آکسل» و «بیاتریس» را دنبال می کند که در تونلی  در دل یک تپه زندگی می کنند. این زوج تصمیم می گیرند به دهکده ای دیگر سفر کنند تا فرزند خود را ملاقات کنند. دیرزمانی است که فرزند خود را ندیده اند و چهره او را از یاد برده اند اما فکر می کنند فرزندشان بی صبرانه منتظر دیدن آنها است.

خواننده در دنیایی عجیب حضور دارد. نه به دلیل اینکه دنیای کتاب پر از روح و اژدها و شیاطین است بلکه به دلیل اینکه نویسنده از سایه در روایتش استفاده می کند. گرد تردید بر همه جمله های این قصه پاشیده شده است. خواننده با روایتی پر از پیچ و خم روبه روست و گاهی به عقب برمی گردد تا بفهمد چه اتفاقی رخ داده است. صحنه برای جنگی بزرگ آماده می شود. وی صحنه شمشیربازی یا برجی را توصیف می کند که قرار است زندانیان در آن نگهداری شوند. سپس صحنه عوض می شود و خواننده نمی داند جنگی رخ داده است یا خیر!

البته بخشی از این موضوع به دلیل گونه ادبی است که وی برگزیده است؛ دنیایی که پژواک صدای نویسندگان کلاسیک است. «گوین» که اولین داستان مربوط به پادشاه «آرتور» را در ادبیات انگلیس به نگارش در آورد  اینجاست و به دنبال هیولای قصه است و پادشاه «پلینور» و هیولای داستان «تی. اچ. وایت» را به یاد خواننده می آورد. در داستان «ایشی گورو» نشانه هایی از «مالوری»، «بیوولف»، «گرندل»، و حتی «تالکین» که همگی درباره دوره «آرتور» داستانی دارند دیده می شود.

«ایشی گورو» بسیار مشتاق است که برچسب فانتزی را برای اثر خود برگزیند. در آغاز به نظر می آید وی از تمثیل در اثرش استفاده کرده است. اوایل کتاب وارد دهکده ساکسون ها می شویم که ساکنان آن خشونت بالایی دارند. خواننده وقتی با صحنه جمعیت بی حافظه روبه رو می شود که تحت تأثیر احساسات خود هستند و طعمه حیوانات قرار می گیرند ،که البته تخیلی است، احساس می کند نویسنده قصد استهزای دنیای مدرن را دارد و دنیای اینترنت را در نظر گرفته است.

اگرچه چنین دیدی بسیار دقیق است اما کتاب می تواند به زمانه ما اشاره کند. به نظر می آید که نفس اژدها که موجب فراموشی می شود ممکن است تأثیری مخرب تر از حد انتظار داشته باشد. در مرکز داستان عشق «آکسل» و «بیتاریس» به هم از اهمیت برخوردار است. اما آیا آنها پس از از بین رفتن اژدها چیزی به یاد می آورند؟ آیا خاطرات خوب به اندازه خاطرات بد در خاطرشان مانده است؟ ساکسون ها و بریتون ها از جنگ های گذشته چیزی به یاد دارند؟ در پایان نیز به نتیجه ای غم انگیز می رسیم که البته بسیار با این گونه ادبی سازگار است. داستانی که به خواننده کلک می زند تا از اتفاقات دنیای خود رمزگشایی کند.