دوستان قدیمی

درباره کتاب:

در رمان «دوستان قدیمی»، نویسنده ای تنبل با نویسنده دیگری که زندگی اش سروسامان ندارد، آشنا می شود و اتفاقات پرحاشیه ناشی از این آشنایی، گاه پرشور و خنده دار و گاه دردناک و اندوه بار، در خلال داستان روایت می شود. این رمان با طنز و نگاه بی تعارف، مسائل اجتماعی جامعه آمریکا را نشان می دهد. استفن دیکسون شیوه نگارشی خود در این رمان را، «نگارش یک پارگراف و یک نقطه» نامیده است.

در قسمتی از این رمان می خوانیم:

«من نظر مثبتی روی این نویسنده ندارم. رمان هایش دلسردکننده هستند و خواننده را جذب داستان نمی کنند و این علت اصلی بی میلی خودم است، اما خواهش می کنم بنده را برای نویسنده های دیگری که در آینده قصد معرفی کردن شان را دارید از یاد نبرید.»

«اگر قول بدهید بین خودمان بماند، نظرم را در مورد این رمان و برخی از چیزهای قبلی منتشرشده از این نویسنده می گویم. اگر بفهمد حتما با لحنی عصبی و با نوشتن مطالب پرطعنه و نیش دار و نامه های تهدیدآمیز به ناشرهایی که رمانش را پس داده اند، ادامه می دهد و حتی به منزل شان تلفن می زند، بنابراین زبانم را نگه می دارم. هفته ی دیگر برای ناهار خوب است؟»

نمی دانم آخرین سردبیر این چیزها را در مورد من از کجا آورده است.

هیچ وقت انتظار چاپ شدن مطالبم را حتی در مجله های کوچک نداشتم و بیشتر از چند بر به آژانس گفته بودم اسمم را از لیست حذف کند، چون پولی که بابت کارهایم نصیبش می شود، به سختی مخارج عرضه ی کتاب را تامین می کند. بگذریم، بهترین چیزی که قبول نشدن رمانم برای چاپ داشت، این بود که زحمت رفت و آمدم به چاپخانه و دوباره خوانی پانصد صفحه دست نوشته ی ادیت شده و سروکله زدن با نُه صفحه خط خطی از هر ده صفحه (اغلب به پیشنهاد ویراستارها) و دوباره نوشتن و بی خوابی های شبانه را کم کرد. اما درباره لورتا: عفونت داخلی جدی دیگری را پشت سر می گذارد و به نظر می رسد آنتی بیوتیک ها کمکش می کنند، اما سیستم گوارشی اش را به هم ریخته اند...