جوهره آفرینش مفرد است و این جوهره، عشق نام دارد. عشق نیرویی است که ما را بار دیگر به یکدیگر پیوند میدهد تا تجربه ای را که در زندگی های متعدد و مکان های متعدد جهان پراکنده شده است، بار دیگر متراکم سازد

فرهنگ مردم را نمی سازد، این مردم هستند که فرهنگ را می سازند

انسان همیشه یا زود میمیرد... یا دیر!

در سکوت شبانه، سکوت مطلق شبانه، وقتی که حواس انسان آرام گرفته است، روحی جاودان با زبانی بی نام با انسان از چیزهایی، از اندیشه هایی سخن میگوید که میفهمی، ولی نمیتوانی وصف کنی...

مرگ یک پدیده طبیعی است.هیولایی که ما آدم ها از مرگ میسازیم ، همش به خاطر این است که خودمان را به صورت عنصری از چرخه طبیعت نگاه نمیکنیم. فکر میکنیم چون انسان هستیم، پدیده ای فراطبیعی هستیم.اما ما فراطبیعی نیستیم!هر عنصری که متولد شود، میمیرد

ما در هستی یک مکان نداریم بلکه در آن به همان اندازه ای جا داریم که برای خود تعیین میکنیم.

فرصتی نمانده است بیا همدیگر را بغل کنیم فردا یا من تو را میکشم یا تو چاقو را در آب خواهی شست... همین چند سطر دنیا به همین چند سطر رسیده است به این که انسان کوچک بماند بهتر است به دنیا نیاید بهتر است... اصلا این فیلم را به عقب برگردان! آنقدر که پالتوی پوست پشت ویترین پلنگی شود که میدود در دشت های دور آنقدر که عصا ها پیاده به جنگل بازگردند...

موضوع و تصویر کتاب با نام نویسنده و عنوان کتاب و انتشارات همخوانی ندارد. لطفا تصحیح نمایید شهر کتاب عزیز ♡

و این منم زنی تنها در آستانه ی فصلی سرد در ابتدای درک هستی آلوده زمین و یاس ساده و غمناک آسمان و ناتوانی این دست های سیمانی... -فروغ فرخزاد-