هشت قرن کسوف (ناگفته هایی از حضرات شمس و مولانا)

نوشتاریست از سالمندی خامدست و خسته خاطر، در غربتی ناگزیر و دیرپای، با کوره‌سواری در حد خواندن و نوشتن.
هرچند بیش از نیم قرن کار گل روزانه در شباب و شیب به قلم‌زدن سپری شده لیکن در زمینه نگارش، پای از آستان نامه‌پراکنی‌های معمول و مرسوم فراتر نرفته است و لفظ خامدست گواه این انشا و اشاره‌ای به همین معناست.

گفتاری که در پیش است حاصل بیش از سی سال همنشینی تنگاتنگ با مقالات حضرت شمس تبریزی و دیوان غزلیات حضرت مولانا جلال‌الدین محمد می‌باشد که در انزوای غربت، یگانه مونس و همدم این دور افتاده بوده‌اند.

دوام ایام دوری انگیزه‌ای بود که دلبستگی نخستین به شیفتگی پسین بکشد و مرور مکرر گفته‌ها و غزل‌های عارفانه‌ی آن دو برکشیده‌ی روزگار، از سرافزونی به تامل و تعمث افزونتری بیانجامد.

در پی این دلبستگی و شیفتگی، بعد از دیرزمانی موهبتی روی نمود و رشحاتی لطیف و جانبخش از درک معانی مکتوم آن دو اثر بی‌بدیل، از دورجایی در ضمیر؛ آغاز به تراویدن کرد.

برشی از کتاب

زاهد بودم ترانه گویم کردی                    سرفتنه‌ی بزم و باده جویم کردی

سجاده‌نشین باوقارم دیدی                   بازیچه‌ی  کودکان  کویم  کردی.

رباعی دیگر:

خاموش بدی فسانه گویت کردم                    زاهد بودی ترانه گویت کردم

اندر عالم نه نام بودت، نه نشان                   بنشاندمت نشانه گویت کردم