آینه های دردار

رمانی به قلم هوشنگ گلشیری است. این کتاب در سال 1370 منتشر شده و 158 صفحه دارد. هوشنگ گلشیری از قوی‌ترین و تأثیرگذارترین داستان‌نویسان ادبیات معاصر ایران است. او در سال 1316 در اصفهان متولد شد و در سال 1379 فوت کرد. گلشیری در دهه‌ی چهل با انتشار داستان‌کوتاه شازده احتجاب به شهرت رسید. این نویسنده عضو کانون نویسندگان ایران بود و حلقه‌ی ادبی جنگ اصفهان را بنا گذاشت. او سردبیر مجله‌ی کارنامه بود. این مجله 49 شماره داشت و نویسندگان جوان و خوش‌آتیه‌ی بسیاری را به ادبیات فارسی معرفی کرد. این نویسنده یک سال پیش از مرگش موفق به دریافت جایزه‌ی صلح اریش ماریا رمارک شد. آثار گلشیری تا زمان مرگش ممنوع‌الانتشار بوده‌اند.

بنیاد هوشنگ گلشیری به کوشش همسر او پس از فوت این نویسنده پایه‌گذاری شد. برگزاری کلاس‌های آموزش داستان‌نویسی به جوانان و برگزاری جایزه‌ی ادبی هوشنگ گلشیری مهم‌ترین فعالیت‌های این بنیاد به حساب می‌آمدند. جایزه‌ی ادبی هوشنگ گلشیری از سال 1379 تا 1393 هرساله در فصل پاییز برگزار شد. این جایزه در چهار بخش به آثار واجدشرایط و ممتازی که سال پیش منتشر شده بودند، اهدا می‌شد. پس از سیزده دوره، اهدای این جایزه‌ی ادبی به علت کمبود منابع لغو شد.

رمان آینه‌های دردار به طور هم‌زمان در ایران و آمریکا به چاپ رسید. گلشیری در این رمان، تفاوت‌های جامعه‌ی ایران و اروپا را بررسی کرده و همچنین بخشی از سختی‌هایی را که در دوران فعالیت ادبی با آن‌ها مواجه شده، غیرمستقیم به تصویر کشیده است. این رمان ماجرای سفر نویسنده‌ای به نام ابراهیم را به اروپا روایت می‌کند. ابراهیم در این رمان به ارزش‌هایش شک می‌کند. به این شک می‌کند که آیا لازم است در ایران بماند؟ آیا به صرف ماندن در ایران می‌تواند ادعا کند که وطن‌پرست است؟