وقتی قوها پیر می شوند

درباره کتاب:

کلاغی قارقار می کند. پیرمردی با موهای بلند سفید و وزکرده به طرف من و بالزاک می آید. دوسه قدم مانده می ایستد؛ چارچوبی است زیر یک عبای بلند. نزدیک تر می آید. دست اش را از زیر بارانی ، که من عبا دیده ام، بیرون می آورد، روی لبه ی جدول می گذارد. شمع است، روشن. کِى آن را روشن کرده است؟ دستانی با آن همه چین و چروک و این همه فرز؟ با چشمان قهوه ای تیره، یک لحظه ی تمام نشدنی به من خیره می شود. با دهان بسته می خندد. چندین لایه چروک از گوشه ى لب تا بناگوش اش ردیف می شوند. کوله ی پارچه ای روی دوش اش را جا به جا می کند. اما دهان اش را که باز می کند، با آن دندان های سفید، سواى لباس خاکستری اش، مرد سفیدپوشی است که دوسال پیش هم دیدم اش.