آیا کتاب را خوانده‌اید؟
آیا کتاب را خوانده‌اید؟
می‌خواهم بخوانم
می‌خواهم بخوانم
در حال خواندن
در حال خواندن
خواندم
خواندم
می‌خواهم بخوانم می‌خواهم بخوانم
در حال خواندن در حال خواندن
خواندم خواندم
آیا کتاب را دوست داشتید؟
آیا کتاب را دوست داشتید؟
دوست داشتم
دوست داشتم
دوست نداشتم
دوست نداشتم
دوست داشتم دوست داشتم
دوست نداشتم دوست نداشتم
می‌خواهم بخوانم 3
در حال خواندن 0
خواندم 2
دوست داشتم 40
دوست نداشتم 1

یادت نرود که

امتیاز محصول:
(10 نفر امتیاز داده‌اند)
دسته بندی:
داستان ایران
ویژگی‌های محصول:
کد کالا:
148292
شابک:
9786007405369
انتشارات:
موضوع:
داستان های فارسی قرن 14
زبان:
فارسي
جلد:
نرم
قطع:
رقعی
تعداد صفحه:
450
طول:
21.5
عرض:
14.5
ارتفاع:
2.5
وزن:
510 گرم
قیمت محصول:
3,800,000 ریال
افزودن به سبد خرید
افزودن
درباره یادت نرود که:
درباره کتاب:

«چمدان را از زیر دستگاه رد کرد. مرد باربر کمکش کرد دوباره بگذاردش روی چرخ دستی. توی جیبش دنبال پول ایرانی گشت. یک هزارتومانی ته جیب پالتو پیدا شد. گذاشتش کف دست باربر. مرد ناراضی نگاهش کرد؛ فقط همین؟! شرمنده شد. تا خواست توضیح بدهد پول ایرانی ندارد، مرد سر تکان داد و رفت. قلبش تندتند می زد. پانزده سال پیش، از فرودگاه مهرآباد رفته بود پاریس. فرودگاه جدید برایش آشنا نبود. وقتی می رفت، همه چیز فرق داشت. دکتر فرامرزی گفته بود می آید دنبالش. دور و برش را نگاه کرد. با آن که فرامرزی کاملاتغییر کرده بود و جاافتاده شده بود، راحت او را پشت شیشه ها پیدا کرد. برایش دست تکان داد. دکتر او را دید و لبخند زد. فکر کرد چه قدر پیر شده و لابد فرامرزی هم درباره ی او همان نظر را داشت. چرخ دستی را هُل داد. از کنار آدم هایی که با دسته های گل منتظر مسافران شان بودند رد شد. فرامرزی کمی عقب تر ایستاده بود. کیوان با احتیاط رفت جلو. دکتر متوجهش شد. همدیگر را در آغوش گرفتند. دکتر بعد از سلام و احوال پرسی براندازش کرد و با همان شوخ طبعی همیشگی گفت “بزنم به تخته مثل این که آب وهوای فرنگ بهت ساخته. هیچ عوض نشده ای.” کیوان فکر کرد تعارف می کند. آهسته گفت “نه دکترجان، پیر شدیم رفت.” فرامرزی اشاره کرد به آسانسور “پس من چه بگویم؟” کیوان لبخند زد “شما؟! فقط موهای تان سفید شده.” فرامرزی از صراحت او جا نخورد.»

از همین جملات نخستین رمان «یادت نرود که…» معلوم است که رمان روایتِ بازگشت است. بازگشتِ کیوان کامیاب، مرد میان سالی که پس از پانزده سال از پاریس به ایران می آید. او در این سفر با شخصیت هایی مواجه می شود که پیش تر کنارشان گذاشته بود یا آنها طردش کرده بودند. مهم ترین این آدم ها فروغ شکیبا است، زنی که کیوان سال ها دوستش داشته و زن همواره او را نپذیرفته است. داستان از زبان راوی دانای کل روایت می شود و علاوه بر زندگی کیوان به زندگی دیگر انسان های تاثیرگذار در زندگی او نیز سرک می کشد و روابط آنها را می شکافد. در رمان «یادت نرود که …»، همان طور که از نامش برمی آید، خاطرات و گذشته نقش محوری دارند. داستان حول محور این مفاهیم پیش می رود. شخصیت های داستان نیز در نسبت با گذشته شان شکل می گیرند و شاید بتوان گفت گذشته و خاطرات، شخصیت اصلی داستان است. شخصیت های این رمان همه از پیشینه ی کاملی برخوردارند. داستان، قصه گوست اما درعین حال فصل هایی با عنوان های مجزا دارد و مرتبط با مضمون کلی داستان، که گاه هرکدام جداگانه خود روایتی است از شخصیتی. شخصیت های محوری رمان در میانسالی به سر می برند و این بحران های میانسالی و نگاه به گذشته را ممکن کرده است. برخی از فصل های رمان نام شخصیت ها را بر خود دارند، فروغ، شیرین، بذرافشان، هانی و بهنوش، آرش و … این فصل ها مخاطب را با شخصیت های مرکزی رمان و جهانِ ذهنی آنها و ارتباط شان با شخصیت اصلی، کیوان آشنا می کنند. برخی دیگر از فصل ها هم با حال وهوای شخصیت ها و موقعیت هایشان تعریف می شوند: سوءتفاهم، میانجی گری، گذشته، گریه، تردید، عذرخواهی، درددل، قول و قرار، امانت، همدردی، درماندگی، تنهایی، فراموشی، ثانیه ها و … رمان با بازگشت کیوان به وطنش و خاطرات او آغاز می شود، بازگشت به عشقِ گذشته اش فروغ که حالا دیگر سر و سامان گرفته و زندگی دیگری تشکیل داده، بازگشت به دوستانی که هرکدام حالافاصله ای با او و گذشته خود دارند. و سرآخر زنده شدن دوباره خاطرات در یادها و ذهن ها، چیزی که در سرتاسر رمان زندگی شخصیت ها به خصوص فروغ را به هم می ریزد. «کیوان کتابی را که در دست داشت داد به فروغ. فروغ کتاب را گرفت. مادام دلوی ویرجینیا وولف، همان نسخه ی قدیمی. دلش هری ریخت. این کتاب را روز تولد کیوان به او هدیه داده بود. آن موقع شیرین خوره ی کتاب های وولف شده بود و کیوان را هم کنجکاو کرده بود. – با این کتاب شیفته ی ویرجینیا وولف شدم. وقتی داستان را می خواندم، تو برایم مثل کلاریسا بودی. فروغ گفت: و تو هم پیتر والش. کیوان با او نگاه به نگاه شد؛ راست می گویی! مثل پیتر والش بدبخت و سرگردان بودم. فروغ نفهمید این ها را از ته دل می گوید یا می خواهد طعنه بزند. کیوان مادام دلوی را زمین گذاشت و گفت چرا کلاریسا زن ریچارد دلوی شده بود؟ و جملات کتاب را از حفظ تکرار کرد؛ راستش معلوم نیست کلاریسا چه طور چنین کاری کرده بود.» هر فصل روایتِ دیگری از کیوان به دست می دهد، کیوان در نظر دوستان دور و نزدیک و در نظر فروغ، فردی متفاوت است. فردی که با تمام نزدیکی اش به فروغ هنوز رازها و ناپیداهایی در زندگی اش دارد که هیچ کس از آن خبر ندارد. آخرهای رمان است که کیوان بسته ای برای فروغ می فرستد. «به سرعت چیزهای توی بسته را درآورد. همه ی کتاب هایی که با هم ردوبدل کرده بودند توش بود. آلبوم جلد نارنجی روی بسته بود. فروغ با دقت درش آورد. سطح گردگرفته اش را پاک کرد. او همه ی عکس هایش را با کیوان پاره کرده بود و تنها عکس مشترک شان عکس مچاله شده ای بود که شیرین روز خودکشی کیوان، آن را در دست او پیدا کرده بود و داده بودش به فروغ…  طاقت نداشت آلبوم را باز کند… آلبوم را کنار گذاشت. کتاب مادام دلوی را برداشت. بغضش ترکید. کتاب دیگری ته جعبه بود. برداشتش. مثل کتاب های دیگر نبود. روی جلدش نوشته بود: خط سوم، نوشته کیوان کامیاب. قلبش تپید. مگر کیوان کتاب تمام شده داشت؟ بازش کرد. دست نویس بود. در صفحه ی اول با خط خودش نوشته بود تنها یک نسخه، به اتمام رسیده در دی ١٣٨٠، برای فروغ. آن چه را می دید باور نمی کرد. کیوان هیچ وقت به کسی نگفته بود کتاب تمام شده دارد. ورقش زد. راوی داستان خودش بود و در صفحه صفحه ی آن نام فروغ به چشم می خورد. ناگهان از لای کتاب نوشته ای بیرون افتاد. برداشتش. دست خط کیوان بود؛ برای تو فروغ عزیز: خطاط سه خط نوشتی، یکی را هم او خواندی و هم غیر، یکی را او خواندی و لاغیر، یکی را نه او خواندی لاغیر. گفت آن خط سوم منم.»

«یادت نرود که… » اولین رمان «یاسمن خلیلی فرد» است. آن طور که خودش گفته طرح این رمان را ابتدا برای فیلم نامه ای نوشته بوده و بعدها تصمیم می گیرد که آن را به رمان تبدیل کند. این طرح در قالب رمانی با عنوان «زمستان ابدی» نوشته شد اما اجازه چاپ پیدا نکرد و سرانجام بعد از چند سال با تغییراتی و با عنوان تازه ی «یادت نرود که … » امکان انتشار پیدا کرد. نخستین رمان خلیلی فرد، رمان حجیمی است که بیش از آن که در فرم یا سبک دست به تجربه زده باشد، بر قصه گویی تاکید داشته است.
برچسب‌ها: