می خواستم نویسنده شوم آشپز شدم

درباره کتاب:

راوی داستان زنی سی ساله و فارغ التحصیل رشته ادبیات فارسی از دانشگاه تهران است. از بد روزگار، از کار بیکار و از همه جا رانده شده و با شوهر مهندس خود زندگی آرام و بی حاشیه ای دارد. وقت های بی کاری و افسردگی های موسمی اش را با پختن غذا و یادآوری خاطره های پراکنده شکمی از روزگارهای دورتر می گذراند.

کتاب حاضر تصویرگر یازده روایت آبگوشتی است. در هر روایت یک جور غذا محور داستان می شود: آبگوشت، خورش کرفس، نان و پنیر و گوجه، یتیمچه، کله پاچه، خورش هویج و... نویسنده کوشیده است با استفاده از موضوع هیجان انگیز غذا، هم قصه بنویسد و هم روش پخت یازده غذا را میان قصه هایش بیاورد: خیلی طول کشید تا این گزاره به ما ثابت شود که آبگوشت شاخ دارد. خانه مان داشت از بیخ و بن کن فیکون می شد که یکهو شاخک های مامانم جنبید و فهمید ما از آن خانواده ها هستیم: از آن ها که وقتی آبگوشت می خورند، پاچه هم را می گیرند و از گل و گردن همدیگر آویزان می شوند و می پرند به هم.

نویسنده این کتاب معتقد است دنیا بر مدار سه اصل کلیدی می چرخد: «خواب، کتاب، کباب» و تا کسی می گوید چرا ایرانی ها اینقدر شکمو هستند زود می گوید شکمو نیستند اهل دل اند.