ناصر و فردین

«ناصر و فردین» گفت‌و‌گوی رضا کیانیان(-۱۳۳۰) با ناصر ملک‌مطیعی(-۱۳۰۹) و محمد‌علی فردین(۱۳۷۹-۱۳۰۹) از بازیگران باسابقه سینمای معاصر ایران است. 

در بخشی از کتاب از زبان محمدعلی فردین می‌خوانیم: 

وقتی اتللو را تمرین می‌کردیم من تک‌تک نقش‌ها را تمرین می‌کردم و نقاط قوّت و ضعف‌شان را تشخیص می‌دادم. بااین‌وجود زمانی که وارد سینما شدم، از سینما هیچ‌چیز نمی‌دانستم. لذا پنج شش سالی سرگردان بودم. بیشتر فیلم خارجی نگاه می‌کردم و می‌کوشیدم از آن‌ها برداشت کنم.  

در واقع ما جایی نداشتیم که در آن بازیگری را به‌طور علمی بیاموزیم یا کتابی نبود که با خواندن آن مطلبی بیاموزیم. همین طرز حرف‌زدن و ادای دیالوگ، خودش یک فن است و نمی‌توان بدون داشتن آن مقابل دوربین رفت. در این دوران، بازی در فیلم‌هایی خارج از ایران به کمک من آمد، از جمله در هند، لبنان، ایتالیا و... فیلم بازی کردم. ما در آن زمان در ایران تراولینگ صدوهشتاد درجه‌ای نداشتیم یا فرض کنید تراولینگی که بیست یا سی متر به هم چسبیده باشد، نداشتیم، نهایت تراولینگ ما چهار یا پنج متر بود. دوربین‌هایمان هم دوربین‌های خبری معمولی بود.  

اما من در آن کشورها با این امکانات چه در زمینۀ بازیگری و چه کارگردانی آشنا شدم. آنجا هم همۀ کارها را تجربه می‌کردم. حتی مدتی آموزش رقص و موسیقی هم دیدم. به همین جهت بعدها در جریان ضبط تک‌تک ترانه‌های فیلم‌ها قرار داشتم. تازه با خواننده هم کار می‌کردم و گاهی چیزهایی هم به او یاد می‌دادم. 

وقتی به دوستان جوان بازیگر می‌گوییم آموزش آموزش آموزش، آن‌ها فکر می‌کنند این حرف خیلی جدی نیست. متأسفانه این پس‌زمینۀ تلاش شما برای یادگیری را کسی نمی‌داند، به‌خصوص نسل جوان. خیلی‌ها فکر می‌کنند فردین فقط آدمی بوده که صورت و هیکل خوبی داشته، ایرج هم جایش می‌خوانده، جلیلوند هم جایش صحبت می‌کرده، پس خودش چی؟ من همیشه جوابم برای این افراد این است که مگر می‌شود کسی خودش چیزی نداشته باشد و در دل دیگران بنشیند؟