تن دال
در این کتاب نظام معانی فرهنگی منتشرشده در سه دههی پس از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ از منظر فیلمهای سینمایی پرمخاطب بررسی شده است. با این هدف که روشن شود فرهنگ سیاسی در ایران در سالهای پس از انقلاب عرصهی رقابت و دیالکتیک میان گفتمانهای مختلفی از نظامهای معانی بوده است. سینما، ابزار مناسبی برای پی بردن به این دیالکتیک گفتمانی است.
در تحلیل گفتمانی نظام معانی مورد نظر در این کتاب با انکار توانایی روش پوزیتیویستی ــ که صرفاً نمودهای عینی فرهنگ سیاسی را در سطح جامعه مورد توجه قرار میدهد ــ فهم ساختارهای فرهنگی عمیق اجتماعی مورد توجه و تأکید قرار گرفته است. از این منظر این ساختارهای فرهنگی عمیق اجتماعی هستند که نمودهای عینی فرهنگ سیاسی را خلق میکنند. فهم این ساختارها مستلزم گذار از عینیات و تلاش برای واکاوی نظام معنایی موجود در لایههای مختلف جامعه است.
بنابراین در این کتاب شاخصهای پوزیتیویستی فرهنگ سیاسی که مورد نظر بسیاری از نظریهپردازان چون "آلموندو وربا" و "لوسین پای" بودهاند، مورد توجه نیست و در هیچ فصل و بخشی به چنین شاخصهایی اشاره نشده است. در این کتاب شاخصهای عینی فرهنگ سیاسی با استفاده از روش تحلیل گفتمان و از طریق رجوع به لایههای درونی جامعه و از منظر تحلیل محتوای فیلمهای پرمخاطب سینمایی و ساختارهای پدیدآورندگان آنها، بررسی و نتایج آن تبیین و تحلیل شده است.