قرن من

قرن من آخرین اثر گونتر گراس، برجسته ترین نویسنده ی حال حاضر آلمان است؛ شاید او که برنده ی نوبل ادبی ۱۹۹۹ و آخرین برنده ی این جایزه در قرن گذشته است، مناسب ترین شخص برای بازنگریستن آن قرن باشد. قرن من مجموعه ای از یکصد داستان کوتاه است که هریک به یکی از سال های قرن بیستم می پردازد و هر داستان را راوی جداگانه ای نقل می کند و در کل، بافته ای از تاریخ قتل، جنگ، دستاوردهای شگفت انگیز در فن آوری، خفقان، موفقیت های ورزشی، پیشرفت های علمی، و زیاده خواهی را شکل می دهد و تصویری یک پارچه از قرن بیستم را به نمایش می گذارد. او در این کتاب، پیروزی ها و هراس های قرن بیستم را به تصویر می کشد و این قرن را در شکوه و ظلمتش نمایش می دهد. در این کتاب، هر سال تسلیم سال قبل می شود و صدای یک راوی، به صدای راویان گذشته می پیوندد، بنابراین قرن من بسیار فراتر از مجموعه ی صد داستان تشکیل دهنده ی آن است. نام کتاب خود نشان می دهد که اثری است عظیم و جهان شمول و در عین حال شخصی؛ و نویسنده به گونه ای هنرمندانه توانسته این دو مضمون متفاوت را در کتاب با هم بیامیزد. گراس در این مجموعه خلاقانه ترین شکل پیوند تخیل و تاریخ، واقعیت عینی و داستان را تحقق می بخشد.

مترجم برای برطرف کردن مشکلات درک مقصود نویسنده، تحقیقات فراوانی انجام داده و پی نوشت های متعدد مترجم، درک این اثر را برای خواننده ی ایرانی آسان تر از خواننده ی آلمانی زبان کرده است.

قرن من سرگذشت ماست، با تمام عظمت و هراس هایش.

***

گونتر گراس، رمان نویس، شاعر، نمایشنامه نویس، منتقد، گرافیست و مجسمه ساز، متولد ۱۹۲۷ در دانزیگ لانگفور آلمان، برجسته ترین نویسنده ی امروز آلمان است. او در سال ۱۹۴۴، هنگام خدمت سربازی، اسیر نیروهای امریکایی شد و تا سال ۱۹۴۶ در اسارت ماند. بعد از آزادی به عنوان کشاورز روزمزد و کارگر معدن کار کرد و هم زمان به تحصیل هنر پرداخت. از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۹ در پاریس از راه مجسمه سازی، طراحی گرافیک و نوشتن امرار معاش می کرد. اولین شعرش در ۱۹۵۶ منتشر شد و اولین نمایشنامه ی او در ۱۹۵۷ روی صحنه رفت و در ۱۹۵۹ با انتشار طبل حلبی به موفقیت جهانی دست یافت. در ۱۹۶۰ به فعالیت سیاسی روی آورد و به تبلیغات انتخاباتی برای حزب سوسیال دموکرات ها پرداخت و در مقالاتش آرزوی آلمانی رها از تعصب و افکار توتالیتر را مطرح کرد.

گراس جوایز گوناگونی را از آن خود کرده است: جایزه ی گروه ۴۷ (۱۹۵۸)، جایزه ی بهترین کتاب خارجی فرانسه (۱۹۶۲)، جایزه ی بین المللی موندلوی ایتالیا (۱۹۷۷)، مدال آلکساندرمایاکوفسکی (۱۹۷۹)، جایزه ی آنتونیو فلترینلی (۱۹۸۲)، جایزه ی ادبی بزرگ آکادمی بایریشن (۱۹۷۹)، و نوبل ادبی (۱۹۹۹).

***

کامران جمالی، متولد ۱۳۳۱ در تهران، شاعر، مترجم و نویسنده است. نخستین مجموعه ی شعر او واحه ای سرخ در صحرای زرد در سال ۱۳۵۷ منتشر شد و چهارمین مجموعه شعر او کلاغی و بیابانی و برف توسط نشر کاروان منتشر خواهد شد. کتاب فردوسی و هومر، اثری تحقیقی در حوزه ی ادبیات تطبیقی، از تالیفات جمالی است.

او تا کنون آثاری از هاینریش بل – برنده ی نوبل ادبی ۱۹۷۴ – را ترجمه و منتشر کرده و از بیست سال پیش، در بسیاری از نشریات و روزنامه ها فعالیت داشته است و ترجمه ی اشعار ریلکه، گئورگ تراکل، اریش فرید و اینگه بورگ باخمن نتیجه ی فعالیت های اوست.